Po-vlakte (deel 3)

De lantaarn van de pelgrim

Verlicht niet zijn gehele pad

Doch slechts een stuk er van

Als hij de weg geheel zou kunnen overzien

Dan zou hem misschien

De moed in de schoenen zinken

Daarom wordt hem de weg

Stap voor stap getoond.

(bron: internet)

Soms zit het mee. De 2e rustdag was in een (goedkope) herberg gepland. Hoewel de internet-boeking in januari bevestigd was, bleek dat de eigenaar had besloten te stoppen met kamerverhuur. Gelukkig regelde hij een verblijf in B&B Villa Vittoria Wellness, Riabilitazione & Fitness. Alleen aan dat laatste had ik geen behoefte. Ook voor wat betreft het weer zat het mee: bakken met regen. Goed voor de natuur en niet tijdens een wandeldag. Perfect.

Het meest van mijn route naar Rome gaat over de Via Francigena (VF). Daar ontmoet je veel mede-pelgrimanten. Een paar anekdotes:

De maand mei is ideaal om te wandelen, het is nog niet te warm. Dus veel pelgrims op de route. Echter, een aantal mede-pelgrimanten liepen wel te balen. De grote Sint-Bernhard pas was gesloten, zelfs de tunnel zat dicht. Dat betekent omreizen vanuit Martigny (Zwitserland) via Milaan naar Aosta. Aan de buitenkant zien deze pelgrimanten er normaal, soms zelfs professioneel uit. Maar het is toch vrij dom als je vantevoren niet even op internet checkt wanneer de grote Sint-Bernard pas open gaat voor wandelaars, op internet staat: omstreeks 1 juni. Een aantal gaat nu, nadat ze Rome bereikt hebben, terug naar Zwitserland, om alsnog de pas te lopen en vanuit Aosta huiswaarts te keren.

Een Zweedse dame, Asa uit Upsala had dit zelfs al met een goede vriendin ingepland aan het einde van augustus. Toen ik vertelde dat vorig jaar op 17 september de St Bernhardpas, in ieder geval voor auto's, al dicht zat (het kan zijn dat het toen tijdelijk vanwege slecht weer was, maar dat heb ik er niet bij verteld) begon ze gelijk haar planning te herzien. Ze moest sneller gaan lopen, rustdag pas na 6 etappes i.p.v. na 5, en haar vriendin moest eerder naar Zwitserland komen, het werd nu voor eind juli in de planning gezet, typisch scandinavisch...

Een goed voorbereide 66-jarige Duitser, Hans uit Frankfurt, was in maart in Frankrijk gestart, maar had de Alpen vermeden door via Nice en Turijn de Po-vlakte in te lopen. Hij was met 60 jaar met pre-pensioen gegaan, had Santiago de Compostella en nog een paar routes al achter de hoeven, respect. En was bezig een boek te schrijven. Waarover weet ik niet. Hij vertrok altijd met zon-opkomst, liep met de snelheid van een schildpad, je haalt hem altijd wel een keer in...

In Ivrea zat een Nederladse vrouw, circa 45 jaar oud, je kon zien dat het een wandelaarster was, in het restaurant enigszins zenuwachtig te wachten op een mede diner-gast. Er stonden al 2 glazen rode wijn op tafel, maar zij durfde nog niet te beginnen. Even later verscheen een professioneel geklede pelgrim, een Amerikaan. Ze reageerde alsof het een liefdes-date was en deed van alles om die vent te paaien. Ik zat vlak naast hen en kon het gesprek goed volgen, ook als ik dat niet zou willen. Op een gegeven moment vroeg hij of zij wel eens in Amerika was geweest. Nou nee. Of ze dat wel eens wilde doen in de toekomst. Zij reageerde alsof het een huwelijksaanzoek was, hilarisch. Dat had de Amerikaan ook door, dus die begon af te wimpelen. Op een gegeven moment verstomde het gesprek en zaten beide op hun telefoon te prutsen. Ik hoorde later van de Amerikaan dat zij samen van Aosta naar Ivrea waren gelopen, maar haar na het diner niet meer had gezien. Hij vermoedde dat ze last had van een blessure en de trein had genomen...

En dan de Italiaanse pelgrims. Altijd leuk. Zoals Umberto uit Fidenza, een soort gigolo met oorbellen, die nog net niet in looppas dagelijks voorbij komt draven, om hem daarna op een terras tegen te komen aan een bord pasta en enorme pul bier. En dat met nog meer kilometers voor de boeg...

Of laurel en hardy, niet qua uiterlijk, maar wel in doen en laten. Twee zestig-plussers, hun loopje, door de lucht zwaaien met wandelstokken, stilstaan om de 10 meter als de een wat tegen de ander zegt. Heel expressief, ze kunnen zo casten voor een slapstick. Helaas spreken ze geen woord over de grens, dus het blijft bij "Buena giornata" (goedendag) en "Bel tempo" (mooi weer)...

Dan zijn er ook de fietsers naar Rome. Vaak loopt de "fiets-francigena" gelijk met de "wandel-francigena". Voor je het weet zijn ze voorbij en uit het zicht. Je krijgt altijd wel een "bon camino" te horen.

Dag 7 ging van Terme Miradolo naar Guardamiglio. Dit ligt circa 8 km voor Piacenza. Het meest van de route loop je over de winterdijk langs de rivier de Po. Dat is vergelijkbaar met het wandelen over de IJsseldijk of Lekdijk in Nederland, is alleen een dag treinreizen verder van huis. Door het meanderen van de rivier en dito dijk maak je extra kilometers. Ondanks wat bochten afsnijden bij elkaar een etappe van 32 km. Op het laatst de benen nog verbrand omdat ze de weg naar het hotel van nieuw asfalt aan het voorzien waren. En dat spul koelt niet zo snel af. Ik hoop dat ze wasbenzine in het hotel hebben om de teervlekken van mijn schoenen uit het tapijt te krijgen, die blaren trekken wel weg...

Dag 8 van Guardamiglio naar een Agriturismo (b&b op het platteland) in de buurt van Cadeo. Je steekt vlak voor Piacenza de rivier de Po over. Wat daarna opvalt is dat het boerenland er op de zuid-oever verzorgder uitziet. Iets minder vervallen boerderijen, nettere percelen, geen uitgestrekte sawa's met rijst. Minder armzalig dan de noord-oever. Ook komen de Apenijnen steeds dichterbij. Gedurende de dag bouwen onweersbuien zich op aan de noordzijde van de Apenijnen om vervolgens met donder en geraas de po-vlakte in te trekken. Mijn regenkleding niet voor niets meegezeuld, heb het een paar uurtjes kunnen testen, geen probleem. Op een gegeven moment van de VF af om de accommodatie te bereiken via uitdagende landweggetjes.

Dag 9 van Cadeo naar Fidenza was in de ochtend fris. Weer op zoek naar de VF. Al vlot vond ik bordjes met VF er op, maar die waren nogal verouderd. En het klopte ook niet met de VF-route app. De route was waarschijnlijk aangepast. Even later bleek ook wel waarom: een wadi. Vanwege de regen in de afgelopen dagen moesten schoenen en sokken uit om vervolgens door kniehoog water de overzijde te bereiken. Toen ik een paar kilometer verder wel op de "echte" VF zat was er weer een wadi, echter nu met betonblokken als stapstenen. Dat scheelt weer veters strikken. Ongeveer halverwege de VF verlaten, omdat deze route nogal begon te slingeren en de dagetappe dan op 36 km uit zou komen. Met behulp van Maps.me via schitterende landweggetjes uiteindelijk Fidenza gehaald, de hele etappe was nu 28 km. Overigens kom je overal op deze alternatieve route bewijzeringen tegen van een "oude" VF. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden.

Tijdens mijn "doortocht" in Piacenza (dag 8) ging ik een kerk binnen waar een dienst gaande was. Veel gezamenlijk knielen, bidden en weer opstaan. In verstond er niets van, het was in het Italiaans, maar sommige zaken kwamen liturgisch bekend voor. Zoals het gezamenlijk uitspreken van de geloofsbelijdenis en het Onze Vader. Af en toe kwam er weer iemand de kerk binnen of ging er weer eentje weg. Twee vaste kerkgangers, het zou een eeneiïge tweeling kunnen zijn, twee broers van circa 65 jaar oud, de een single, de andere met zijn vrouw, ergerden zich zichtbaar kapot aan de in- en uitloop. Zoiets van: als er nu nog eentje binnenkomt of weggaat, spijkeren ze deur dicht, of wordt het vechten. O ja, de collecte, dat zat ook in het programma. Een zakje aan een lange stok werd bij iedereen onder de neus gehouden. Ook bij mij, maar uit principe geef ik niets aan bedelaars. Na afloop van het hengelen vertrok de collectante uit de kerk. Zou de opbrengst zo hoog geweest zijn dat ze gelijk de benen nam? En de broers? Stoïcijns, alsof ze dat elke dag deed. De zegen deed mij goed, want dat zijn lieve woorden waar iedereen wat aan heeft.

Met het bereiken van Fidenza zit dit deel van de voetreis er weer op. Ik heb weer zin om naar huis te gaan, maar zie ook al uit naar het vervolg!