Rome!

Rome!

Wij zijn er!

Dinsdag reisde Ria van Nederland naar Campagnano di Roma. Voor mij een rustdag, uitchecken uit de 1-persoonskamer om na 4 uur weer in te mogen checken in een 2-persoonskamer. In de tussentijd heerlijk op het terras voor het hotel van het Italiaanse dagelijkse leven mogen genieten. Naast het hotel is een farmacie. Met invalidenparkeerplaats. Echt wel nodig, want de oudjes rijden af en aan voor hun zakje met pilletjes. Bij de voordeur ligt een op-/afrij plaat voor rolstoelers. Die is redelijk steil, er op gaan is al een uitdaging, er af is een dodemansrit, je rolt zo via het zebrapad de straat op. Gelukkig staat er vaak een auto op het zebrapad geparkeerd...

De planning en uitvoering van de reis van Ria waren perfect: vliegtuig, treinen, bagage drop-off en bussen, het klopte allemaal, zodat wij elkaar om 13:33 konden omhelzen.

De volgende dag, 14 mei 2025, etappe 44 van Campagnano di Roma naar La Storta, 24,5 kilometer. Een mooie etappe, veel mede pelgrimanten, waarmee je alle problemen van de wereld de revue laat passeren. Leuk hoe anderen tegen die zaken aankijken. Voor Ria kwam in het tweede deel de man met de hamer, bij mij pas in de laatste kilometers. De aanloop naar La Storta gaat over een licht stijgende asfaltweg, erg slopend. Gelukkig waren de voorgaande kilometers schitterend, langs beekjes, prachtige weilanden vol met bloemen, met heerlijke geuren. Er stond zelfs "munt" tussen, waarvan wij een paar blaadjes plukten. Dat we een paar uur later zelf "munt" waren, hadden we toen nog niet door.

Nadat we de rugzak in het hotel hadden gegooid gelijk naar de naastgelegen pizzeria, een stuk pizza en twee aankomst-biertjes naar binnen gewerkt. Daarna waren wij weer op de wereld.

La Storta is smerig en goor. Toen wij voor het avondeten naar een restaurant liepen, renden de ratten voor onze voeten, bah, bah. Overigens was het hotelletje prima, spiksplinternieuw en een prima ontbijt.

De laatste etappe van La Storta naar Rome-Vaticaanstad is 21,5 kilometer. De eerste 10 kilometer loop je langs een drukke weg. Gelukkig was er een voetpad en schoten wij sneller op dan de auto's, die in een lange file stonden naar de ringweg rond Rome. Na het passeren van de "periferique" loop je circa 4 kilometer door een prachtig natuurreservaat, het Insugherata Park. Mooi, dat ze zoiets binnen de ring hebben laten bestaan. Daarna worstel je je door een stukje stad over de Via Trionfale. Nee, er ging geen muziekkorps voor ons uit, wij liepen gewoon stomend en zwetend over het trottoir. Om de Via Francisgena in stijl af te maken gaat de route door het Monte Mario park. Nog even lekker wat steile klimmetjes en afdalingen. Op ons tandvlees bereikten wij de Via della Giuilliane, een lange rechte weg die eindigt op het Sint Pietersplein.

Bij aankomst op het Sint Pietersplein werden wij door een suppoost uit de rij gevist. Of wij pelgrims waren die de Via Francisgena hadden gelopen? Ja: wij mochten een priority ingang in. Wat was dat een onverwachte beloning! Door een zuilengalerij langs het Sint Pietersplein liepen wij naar de grotten onder de Sint Pieter, waar de meeste pausen "ingekist" liggen. Ook langs een desk waar wij ons pelgrims-testimonium kregen. Wat we er mee moeten weten we niet, tenzij Petrus bij de hemelpoort er om vraagt, maar dan duiken weer allerlei praktische problemen op, zoals: kunnen we het appen?

Na de grotten (cryptes) ga je een smal trapje op en kom je uit midden in de Sint Pieter basiliek. In een woord: geweldig! Wat is dat enorm imposant, groots, pracht en praal.

Helaas kregen we, ondanks onze priority, het niet voor elkaar om bij de nieuwe paus op de thee te gaan. Deze teleurstelling kwamen we te boven door ons bezoek aan "de Sint Pieter" af te sluiten, even zitten op een kerkbankje, en ons daarna te snellen naar ons hotel, waar we op het roof-top terras op een lounge-set genoten van het traditionele aankomst-biertje.

Wordt vervolgd!