Lazio deel 3

Lazio deel 3

Een rustdag in Viterbo. Het is een stad met pauselijke historie. In Viterbo is namelijk het "conclaaf" uitgevonden. Viterbo (oude stad) is residentie geweest van talloze pausen in de tijd dat het onderdeel was van de Kerkelijke Staat. In 1271 stelden de bewoners van de Viterbo een daad van historisch belang, door het kardinalencollege op te sluiten en op water en brood te zetten om hierdoor de keuze van een nieuwe paus - drie jaar na de dood van de vorige - te bespoedigen. Dit lukte: daarna nam de nieuwe paus Gregorius X de in Viterbo 'uitgevonden' methode van opsluiting van kardinalen met het oog op een spoedige pauskeuze over. Het "conclaaf" wordt sindsdien nog steeds toegepast.

Dat Viterbo residentie geweest is voor meerdere pausen is nog steeds zichtbaar. Er is een pauselijk paleis (Palazzo dei Papi), een pauselijk badhuis, later verbouwd tot een pauselijk luxe kuuroord (Il bagno di Papi). Ik krijg van deze luxe uitspattingen altijd een gemengd gevoel. Wellicht dat dit vroeger normaal was, het volk krepeerde en de machtigen baadden zich in luxe. Veel anders is het overigens ook weer niet geworden...

Etappe 41 van Viterbo naar Vetralla is maar 22 kilometer lopen. De eerste 2 uur klimmen naar een oude kraterrand. In de krater ligt het Lago di Vico. Dit meer is van vulkanische oorsprong, en is dus een kratermeer. Het bestaat ongeveer 100.000 jaar. Van de grotere Italiaanse meren is het Lago di Vico het hoogst gelegen: 510 meter boven zeespiegel. In het noorden wordt het meer begrensd door de Monti Cimini. Dit gebergte reikt tot een hoogte van 1050 meter (Monte Cimino). Het heeft de status van natuurreservaat.

Nadat je "op hoogte" bent loop je door mooie eiken- en kastanje bossen. Onderweg het plaatsje San Martino al Cimino. Een oude vestingstadje waar je door de noorderpoort binnengaat en na wat koffie en koek via de zuiderpoort er weer uitloopt. Daarna heuvelen en een lange afdaling, dit grotendeels door mooi bos. In het dorpje Tre Croci een blikje cola en een appel.

Een klein stukje met een 3-tal Slovenen meegelopen. Zij liepen van Ponte d'Arabia (zie Toscane deel 3) naar Sutri en gaan dan weer naar huis, het werk roept. Ze waren al een keer in Rome geweest, dus de Via Francisgena afmaken was niet hun doel. In het eerste dorpje sloeg de Sloveen al 66cl bier naar binnen, in het tweede dorpje wederom. En toch haalde hij het eindpunt, want per toeval sliepen ze in dezelfde herberg en zat ik bij hun aankomst van mijn biertje te genieten.

De 42-ste etappe gaat van Vetralla naar Sutri (24 km). Vetralla is een plaats om snel te vergeten. De herberg was shabby, mijn kamer was nog gedecoreerd in kerstsfeer.. Vetralla is nogal verlopen, wellicht dat ik wat mooie dingen heb gemist. De route gaat eerst door eikenbossen, en later door hazelnoot- boomgaarden. Eindeloos, maar wel lekker in de schaduw. Op tweederde ligt het stadje Capranica, erg leuk. Echter bij aanloop en vertrek werd geschoten met mortiergranaten in de lucht ter verering van een of andere heilige, en het was zondag. Je schrikt je rot, zijn de Russen al zo ver opgerukt? Wel veel volk op de been. Bij het verlaten van het dorp stonden bij een kerk zo'n 150 "kardinalen", wel jonger en in het wit/blauw. Voorzover ik het begreep een soort van 2e communie, iets met mama of madre.

Het laatste deel van de etappe volgt een beekje, erg idyllisch.

Wat mij opvalt (en enigszins ergert) is dat hoe zuidelijker je in Italië komt, des te minder mensen er een tweede taal beheersen. Ze halen er dan soms iemand bij , waarvan ze denken dat ie bijvoorbeeld Engels spreekt, maar het houdt niet over. In Sutri in het restaurant bestelde ik daarom maar het "Pellegrino-menu". Lekker makkelijk dacht ik, maar ik moest toch kiezen uit italiaanse menukaart: een primi en een secundi. Ik dacht: weet je wat ober, kies jij maar voor mij. De heleboel in rep en roer, of ik het wel zeker wist? Ja, dan had ik maar italiaans moeten leren, naast engels, frans en duits... Ik heb heerlijk gegeten, een pasta met spekkies (primi) en lamskoteletjes (secundi). Had ik zelf echt niet kunnen uitkiezen. Overigens gaat het bestellen van het 66 cl (aankomst-)biertje mij wel goed af.

Etappe 43 van Sutri naar Campagnano di Roma is eveneens 24 kilometer lang. Ik heb er wat kilometers aan toegevoegd om een drukke weg te vermijden door in een naastgelegen hazelnoot boomgaard te gaan lopen. Echter aan het einde een hoog hek, brandnetels, dus het hele eind weer terug en toch maar over de weg. De meeste Italianen letten wel op, echter een aantal is aan het appen, scheren, oogschaduw opzetten, en andere noodzakelijke taken. Een sprong in de berm is dan het beste. Gelukkig heb ik geen auto's geraakt, wel wat schrammen door mijn bermduiken.

Na circa 5 kilometer is de route weer schitterend. Mooie grindwegen of bospaden en restaurantjes voor koffie, cola en lunch.

In tegengestelde richting liep een jonge fransicaner monnik, met een ezel en hondje er op. Hij was 5 maanden in Rome geweest, had paus Franciscus gesproken, en was na de benoeming van de nieuwe paus weer onderweg naar huis, Frankrijk. Een mooie, bijzondere verschijning.

Onderweg deze keer zelfs een echte waterval waar ik door een Belgische medepelgrimante op de foto ben gezet, gevolgd door de wederdienst.

Ook 2 Amerikanen ontmoet, ik raakte ze niet kwijt. Een bleef volhouden dat ie uit de UK kwam, maar was volgens mij zo'n maga-trump volger. Baard, tattoos, dom. De ander zoop tijdens de lunch 2x 66 cl bier, met nog 7 kilometer voor de boeg.

Behalve dorpjes en medepelgrimanten kom je onderweg een schitterende flora en fauna tegen. De flora staat vaak op foto's, de fauna wil ik niet overslaan. Bijvoorbeeld een stekelige mede-reiziger, in de berm liep ie naar van alles en nog wat te zoeken. Ook veel vogels, de leeuwerikken fluiten volop. Ook zag ik een niet alledaagse vogel, de hop, een soort carnavalsganger. En het krioelt van de hagedissen. Ze stuiven alle kanten uit als ik met mijn maatje 47 aan kom stampen. Veel geritsel in de berm tot ik op een gegeven moment een joekel van een groene slang zag. Het beest vloog mij onmiddelijk aan en ik kon hem ternauwernood met mijn wandelstokken van mij afslaan. Wel een schram op mijn scheenbeen. Gelijk maar even gegoogled of ik mij zorgen moest maken. Het was de geelgroene toornslang, Deze slang is erg snel tijdens de jacht en heeft een erg agressief karakter, en valt onmiddellijk aan als het dier wordt bedreigd. De geelgroene toornslang is niet giftig en de beet veroorzaakt slechts lichte schrammen. Pfff, geluk dus. Ik heb mijn been niet hoeven af te binden, leef nog en heb nergens anders last van, dan van die dingen waar ik gebruikelijk last van heb...

Wordt vervolgd.