De Apenijnen (deel 1)

Weer terug in Italië. Een paar weken eerder dan gepland, want wandelen rondom de uitgerekende datum van het eerste kind van je dochter, dat kan je niet maken. En je kan ook niet verwachten dat ze bij de geboorteplanning rekening houden met deze voetreis naar Rome.

Iets vroeger in het seizoen betekent wel kans op hoge temperaturen. Ondanks dat een week geleden Noord-Italië werd getroffen door een noodweer, is de gemiddelde dagtemperatuur slechts 5 graden gedaald, van 36 naar 31 graden. Maar je hoort mij niet klagen, het is na deze koude zomer heerlijk om weer in de korte broek te lopen en 's avonds op een terrasje te kunnen zitten. Wandelen onder de stralende zon moet wel een "zonnekind" bij onze dochter opleveren. 

Wikipedia: "Zonnekind is een term die wordt gebruikt om iemand te beschrijven die altijd vrolijk is. Het is een persoon die licht en warmte uitstraalt en anderen inspireert met hun positieve energie."

Het bereiken van Toscane is het doel van deze dagen. Dat betekent dat de Apenijnen moeten worden bedwongen. Gelukkig ben ik niet de eerste, dus het moet lukken. De recensies zijn echter uitdagend, dus...

Bijna vlekkeloos ging de heenreis naar Milaan. De ICE'es (supersnelle treinen) waren in Duitsland "pünktlig" tot aan Basel. De Italiaanse Eurocity reed echter tot Lugano, wegens te weinig boekingen op het laatste stuk naar Milaan. De stoptrein voldeed, al was het vervelend om te horen dat diverse internationale reizigers hun aansluiting in Milaan naar Rome hierdoor misliepen. Gelukkig had ik een overnachting in Milaan geboekt en pas de volgende ochtend een sneltrein naar Fidenza, wat het eindpunt was van de vorige trip.

De sneltrein naar Fidenza zat vol met scholieren, in ieder geval mijn treinstel, die luid kwetterend een uitstapje hadden. Zit je daar tussen al die pubers, wat was blij dat ik in Fidenza er uit mocht...

Van Fidenza naar Fornovo di Taro kan je op 2 manieren lopen: als eendaagse etappe (34 km) of tweedaagse via Parma (25 km + 23 km). De laatste variant loop je door rivierdalen, dus met wat minder hoogteverschil. De eerste variant is heuveltje op, heuveltje af. Tja, keuzestress? Nee hoor, routes afsnijden is mijn hobby, dus het werd de eendaagse. En dat de B&B aan het einde op een 270 meter hoge heuvel lag, was ook geen probleem. In 8,5 uur de klus geklaard, met nog wat "afkortingen" en "bochten-snijwerk" werd het 32 km. Ik moest zelfs nog wachten op de B&B eigenaresse, die was de hond aan het uitlaten. Haar schuldgevoel compenseerde ze door een overheerlijke maaltijd klaar te zetten, die ik buiten op het terras, in de avondzon, heb verorbert, goddelijk. Dat waren de eerste zweetdruppels wel waard!

Op papier was de 2e dag "slechts" 22 kilometer. Was alleen vergeten dat ik halverwege de Via Francisgena moest verlaten en zodoende een stuk kon afsnijden. Dom, werd toch nog een afdaling van 250 mtr naar 2 dorpjes, gevolgd door een steile klim van 300 mtr hoogteverschil naar een bergpas. En het hoogteverschil was al 840 mtr. Als een echte "berggeit" heb ik de hoogteverschillen bedwongen. Uiteindelijk werden het 26,5 km.

Voor de liefhebbers: B&B Le Spine in Cavazzola (gehucht, circa 10 inwoners, 718 mtr alt.) is een pub annex B&B. Ze zijn bierspecialist. Als je bij aankomst geheel bezweet vraagt om een "Birra Moretti", big bottle, wordt je bijna het huis uitgedonderd. Zij hebben geen fabrieksbier! Alleen speciaal bieren! Zijn hobby, zij is wel oké. En ze hebben een B&B, waar ik enige gast ben. Het "diner" bestond uit (heerlijk) donker bier met wat bijgerechtjes, meer hadden ze niet. Ik heb de noodles nog in de verpakking gelaten, dat werd niks na dat bier. Overigens, wederom op een terrasje met een schitterend uitzicht op de heuvels met een ondergaande zon.

De derde dag was de uitdaging. Over de Passe Cisa (1040 mtr). Deze pas vormt de scheiding tussen de Ligurische en Toscaanse Apenijnen. Het is gelegen op de grens tussen Noord Toscane en Emilia-Romagna, vlakbij de bron van de rivier Magra. De Via Francisgena laat je eerst klimmen naar Monte Marino (989 mtr), om vervolgens steil af te dalen naar de plaats Berceto (852 mtr). Daarna klimmen naar Monte Valoria (1.229 mtr) en dan afdalen naar de pas (1.040 mtr). Daarna nog wat hobbels, maar voornamelijk afdalen naar Pontremoli (236 mtr). Alles bij elkaar 36 km afgelegd.

De route gaat grotendeels door het bos, in de schaduw. Door de hoogte is de temperatuur prima, tussen 20 en 25 graden. Nu kan je denken, loopt er geen vlakkere weg? Ja, een mooie asfaltweg, die zich met haarspeldbochten door de heuvels manoeuvreert. Door alle bochten 42 km ipv 36 km heuveltje op en af. En de asfaltweg is levensgevaarlijk: vol met motorrijders die tot het randje willen gaan. Eens per week een ernstig ongeval, maandelijks een dode. De laatste was een fietser die de Via Francisgena fietste, frontaal aangereden door een motor: hartstikke dood, die fietser. Als wandelaar wil je zo'n weg wel mijden...

Omdat ik mijn telefoon bij vertrek in de ochtend niet had uitgeschakeld, had ie in 2 uur tijd in de broekzak al 25% van de batterij verbruikt. Gelukkig bracht de kerk in Berceto uitkomst, na enig zoeken vond ik een stopcontact. Heb daar drie kwartier de telefoon opgeladen en geluisterd naar enigzins sombere orgelmuziek. Ook kon het zweet opdrogen. Heerlijk, zo'n rustpauze in een lege kerk, het was immers zondagochtend... Op het kerkplein was het druk, een vlooienmarkt en wijnproeverij. Leuk, al die gelovigen waren nog vrolijk ook...

Nog even over de motorfietsers: dit weekend was er een soort "samenzijn" op de Passo Cisa. Dus veel lawaai in de heuvels.Toen ik wandelend vanuit het struikgewas bij de pas aankwam, stond het vol met mooi blinkend speelgoed, omringd door veelal gepiercde, getatoeëerde en in zwart leder geklede gringo's, hun vriendinnetjes schamel gekleed uit het leer tevoorschijn halend. Ludiek. Ik kocht een blikje cola en zocht een stoeltje. Voorzichtig vroeg ik om 2 helmen van een stoeltje te halen, zodat ik even kon rusten en het colaatje kon nuttigen. Het lukte me, de "leer-nichten" hielden zich gedeisd, en ik werd niet aan een ketting achter een motor meegesleurd. Maar het verplaatsen van hun relikwieën van de stoel naar moeder aarde deed hen wel wat. Gelukkig begrepen ze dat het mij alleen om het stoeltje te doen was en dat ze hem echt wel terugkregen, ik moest immers weer verder...

Na drie dagen lopen is het tijd voor een rustdag. De B&B is ruk, een groot pand, waar ik alleen verblijf, slapen op een te kort stapelbedje in een soort gangkast. Ontbijt 2 verpakte croissants en halve liter melk. Geen aanrader dus. Restaurant naast B&B is wegens vakantie gesloten. Te moe om verder te zoeken, dorp ligt 2 km verder. Dus de noodles aangebroken, was heerlijk. Heb nog gekeken naar alternatieven, maar ik dit dun-bevolkte gebied is niets beters te vinden. Anyhow, niet klagen, straks het stof uit de schoenen kloppen en weer verder.

Wordt vervolgd!