Luxemburg bereikt

Luxemburg bereikt

Uitgeteld strompelen we op dinsdagmiddag (05-09-2017) hotel Corneleyshaff in Heinerscheid (L) binnen. Wederom een etappe met veel meer kilometers dan gepland. Maar laten we beginnen waar we waren gebleven.

Na onze rustdag in Stavelot stond een etappe naar Vielsalm op het programma. Het was zondag (03-09-2017) en de ochtendmist was uit de heuvels aan het optrekken. Een schitterend gezicht, die wolken die langs je heen drijven. De route is relatief eenvoudig edoch geenszins gemakkelijk. Omhoog naar een hoogvlakte en daarna afdalen naar Vielsalm. Alleen dat klimmen en dalen is telkens een uitdaging. Toch merken we dat het ons steeds makkelijker afgaat, oefening baart kunst.
Ondanks dat het zondag was, was het erg rustig op de route. Uitgestrekte eenzaamheid, zo mooi.
Na 17 kilometers bereikten we Vielsalm en konden we een kaarsje in de kerk ontsteken. In hotel Les Mirtelles hebben ze een föhn, dus snel een wasje en gelijk weer droog. Tja, en ook een lift. Normaliter nemen we de trap. Maar deze keer zondigden we en werden gelijk gestraft. De lift bleef hangen na 1 meter. Gelukkig lukte het ding weer in beweging te krijgen, maar een halve meter voor de BG stopte ie weer. Dan maar weer een verdieping hoger en daar stoppen. Dat lukte. Wij er uit. Hadden we maar nooit naar de film "de lift" gekeken. Tegenover het hotel is een pizzeria, makkelijker kunnen ze het niet maken.

De volgende dag (maandag) een lange etappe, dus om half negen al op pad. Wij zijn het al gewend, eerst een forse klim naar een hoogvlakte. Daar aangekomen volledige rust en ruimte. Enige consternatie omdat een boer op een mountainbike achter zijn koeien aanzat omdat deze uit de wei waren ontsnapt en met ons een deel van de GR-5 aan het lopen waren. Je maakt wat mee.
Op een gegeven moment verlaat je het frans-talige België en kom je in het duits-talige deel. Een gebied wat sinds 1919 door België van Duitsland geannexeerd is. Wij zijn benieuwd of ze over 2 jaar het 100-jarig bestaan van de annexatie zullen vieren, omdat de duitstaligheid wel erg omarmd wordt. Het begint bij verkeersborden, richting aanwijzers, grafzerken en ga zo maar door. Zo extreem zijn de Friezen toch echt niet.
Vlak voor Burg Reuland loop je over een hoogvlakte, die je doet denken aan het Windows landschap, voor de Windows 98 kenners onder ons.
In Burg Reuland liep het niet zoals gepland: we hadden geboekt in Ten Huize Rebecca, een pension (alleen logies, geen ontbijt). Het was inmiddels begonnen met regenen, we hadden er 26 km opzitten en snakten naar een douche. Maar al wat wij konden vinden: geen Ten Huize Rebecca. Wij hebben bijna het hele dorp en belendende percelen gevraagd, maar helaas. Toen maar op fotoherkenning, en ja, wij vonden een soortgelijk pand, alleen deze was lichtgroen, op de internet foto wit. Gelukkig hing aan de gevel een minuscuul bordje "feriënwohnung". Wij bellen aan, helaas, niemand thuis. Een buurvrouw wist te vertellen dat de "poetsvrouw" was vertrokken naar Duitsland (was een duitse) en dat de eigenaresse een Vlaamse was, die nog een pension in het dorp had: Ten Huize Peckeneck. Uiteindelijk vonden we de sleutel van ons pension in een bloempot naast de voordeur. Binnengekomen was het een grote bende. Het wasgoed lag in het bad, prullenbakken waren vol. Niet echt fris dus, en wij besloten een andere accommodatie te kiezen. Ten Huize Peckeneck (van dezelfde uitbater) was ook dicht, Hotel Ulftaler Schenke had alleen logies open en niet het restaurant, Hotel Burghof had alleen het restaurant open, maar het hotel dicht. Uiteindelijk zijn we na 5 kilometers omzwervingen in Hotel-restaurant Val de L'Our beland. Een vijf sterren chique gebeuren, waar we heerlijk hebben genoten van de aangeboden luxe. Een diner waar Jonnie en Therèse aan kunnen tippen, begeleid door een heerlijke wijn.

De volgende dag moesten we extra kilometers omdat het hotel wat verder van de GR-5 ligt. De hele wandeling gaat langs de rivier de Our. Gelukkig niet al te veel klimmen. Na 12 km bereik je het drielandenpunt van België, Duitsland en Luxemburg. Wat vlaggen, plaquettes van hotemetoten, waaronder onze Luns, en wat informatieborden. Dan is ons drielandenpunt in Vaals toch wel wat commerciëler van opzet. In het dorpje Ouren, vlak voor de grens zijn wel wat restaurantjes en een hengelsportwinkel, maar dat is het wel.
Wat ons opvalt is dat in het duits-talige België gemakkelijk ook goed Nederlands wordt gesproken. Dat verrekken ze in het frans-talige deel. Het zal waarschijnlijk komen door romaanse versus germaanse oorsprong van de talen. Hoe dan ook, het voelde in het duits-talige deel vriendelijker en netter aan. Dat kan nog wat worden als we Luxemburg uitlopen en in Frankrijk komen...
Het pad langs de rivier de Our wordt in Luxemburg een smal bergpad, van circa een halve meter breed en variërend van 10 tot 20 meter boven de rivier. Na circa 5 km zijn wij het steile rivierdal uitgeklommen naar Heinerscheid. Daar eindigde onze voetreis voor deze keer. We hadden er weer 22 km opzitten en waren blij verrast dat ons hotel tevens een bierbrouwerij was. Het van tevoren geboekte diner hebben we ons, tezamen met diverse lekkere biertjes prima laten smaken.

De volgende dag zijn we met de bus naar Clervaux gereisd (circa 10 km). Tot onze verbazing was dat gratis, want we waren toeristen. In Clervaux de internationale trein naar Luik, en vandaar het boemeltje naar Visé, waar de auto stond.

Terugkijkend hebben we een schitterende maar ook vermoeiende wandelweek gehad. De afstanden volgens het routeboekje (132 km) zijn te krap bemeten, in werkelijkheid hebben we in de 6 wandeldagen ruim 146 km afgelegd. Onze uitrusting is prima en conditie was in orde. De planning was goed, alleen lijkt het ons beter om vroeger in het voorjaar of later in het najaar bij frissere temperaturen de volgende etappes te plannen. Wordt vervolgd!