Rustdag
Door: Nico en Ria
Blijf op de hoogte en volg Nico en Ria
02 September 2017 | België, Stavelot
Rustdag
Vandaag (02-09-2017) hebben we een rustdag in Stavelot. Lekker uitrusten na drie dagen heuveltje op en heuveltje af. En ter voorbereiding van nog drie dagen te gaan.
Ons relaxen zijn wij overigens gisteren al begonnen door in het dichtsbijzijnde (!) restaurant lekker te eten en wat Italiaanse rode wijn achterover te slaan. Daarna lekker geslapen en ontbijt pas om 9 uur. Heerlijk.
Negenendertig jaar geleden waren wij ook in Stavelot. Onze eerste vakantie samen. Op de motorfiets. Deze vakantie liep niet zoals wij hadden gehoopt. Ria werd ziek, nierbekken ontsteking met hoge koorts. Ze mocht van de opgetrommelde huisarts niet meer in het tentje slapen, dus op een bank in het huis van de campingeigenaresse. Wachten op de komst van een ambulance, want ze moest of het ziekenhuis in of naar huis. Pas laat op de avond arriveerde de ambulance. Ria met een dubbele dosis morfine en bagage in de ambulance, zwaailichten aan, Nico met motor met alarmlichten er voor. Met gemiddeld 160 kilometer per uur terug naar Apeldoorn, waar de buren zich rotschrokken. Ria had van de hele tocht, die slechts 2 1/2 uur duurde, niets gemerkt, want ze lag stoned van de morfine in de achterbak.
Enfin, nu we weer in Stavelot zijn, een goede reden om de camping weer te bezoeken. De route er naar toe gaat over de GR-14 langs het riviertje de Amblève. Na circa 3 kilometer ben je er. Niets was veranderd. Voor de woning van de campingeigenaresse, waar Ria had gelegen in afwachting op de ambulance, zat een ouder echtpaar. Zij was nog steeds de camping eigenaresse. Veel kon het lieve mens zich niet meer herinneren, maar dat zal door de leeftijd zijn... Wij vonden het leuk, zo'n "tour d' histoire".
Tijdens de rustdag kijk je ook terug op de afgelopen dagen. Wat kan je genieten van een bankje langs de route als je er even helemaal doorheen zit. En wat zijn er lieve mensen. Op de eerste dag waren we door onze proviand heen. Een man met krukken wees ons naar een bakkerij, slechts 100 meter van de route. De bakkerij was gelukkig open en had voldoende lekkernijen voor ons. Omdat het die dag erg broeierig was, gingen wij aan de overzijde van de straat het blikje fris met wafels nuttigen. Nog voordat wij een slok of hap hadden genomen, werden we door de overbuurvrouw uitgenodigd om bij haar in de tuin op stoelen en aan tafel te gaan zitten. Er werd zelfs een kleedje over de tafel gelegd, water gehaald en we mochten van hun toilet gebruik maken. Zulk soort lieve mensen geven je weer hoop in een wereld waar ogenschijnlijk (media??) alleen maar ellende is. Wat ons betreft verdient deze vrouw een standbeeld en wordt het dorpje Saive in de Ardennen een nieuw Lourdes.
In de locale Carrefour konden we onze dagvoorraad proviand weer aanvullen. Voorts hebben we de Sint-Sebastiaans kerk bezocht. Er was een tentoonstelling met allerlei relikwieën van voornoemde heilige. Een aantal vrijwilligers zwermde om ons heen, waarschijnlijk vanwege het lage animo voor de tentoonstelling van botjes en oude lapjes. Helaas hadden ze geen stempel voor ons pelgrims paspoort. Zelfs niet nadat ze meneer pastoor hadden gebeld. Dat stempel hebben we dus maar bij "l'office du toerisme" gehaald.
De rest van de dag hebben we op een terrasje gezeten. Het was zaterdag, dus voldoende te zien. Stavelot heeft eigenlijk maar één hoofdstraat, waar alles doorheen komt. Wandelaars, localo's, Ferrari's, motorbendes. Plezier volop dus.
Vandaag (02-09-2017) hebben we een rustdag in Stavelot. Lekker uitrusten na drie dagen heuveltje op en heuveltje af. En ter voorbereiding van nog drie dagen te gaan.
Ons relaxen zijn wij overigens gisteren al begonnen door in het dichtsbijzijnde (!) restaurant lekker te eten en wat Italiaanse rode wijn achterover te slaan. Daarna lekker geslapen en ontbijt pas om 9 uur. Heerlijk.
Negenendertig jaar geleden waren wij ook in Stavelot. Onze eerste vakantie samen. Op de motorfiets. Deze vakantie liep niet zoals wij hadden gehoopt. Ria werd ziek, nierbekken ontsteking met hoge koorts. Ze mocht van de opgetrommelde huisarts niet meer in het tentje slapen, dus op een bank in het huis van de campingeigenaresse. Wachten op de komst van een ambulance, want ze moest of het ziekenhuis in of naar huis. Pas laat op de avond arriveerde de ambulance. Ria met een dubbele dosis morfine en bagage in de ambulance, zwaailichten aan, Nico met motor met alarmlichten er voor. Met gemiddeld 160 kilometer per uur terug naar Apeldoorn, waar de buren zich rotschrokken. Ria had van de hele tocht, die slechts 2 1/2 uur duurde, niets gemerkt, want ze lag stoned van de morfine in de achterbak.
Enfin, nu we weer in Stavelot zijn, een goede reden om de camping weer te bezoeken. De route er naar toe gaat over de GR-14 langs het riviertje de Amblève. Na circa 3 kilometer ben je er. Niets was veranderd. Voor de woning van de campingeigenaresse, waar Ria had gelegen in afwachting op de ambulance, zat een ouder echtpaar. Zij was nog steeds de camping eigenaresse. Veel kon het lieve mens zich niet meer herinneren, maar dat zal door de leeftijd zijn... Wij vonden het leuk, zo'n "tour d' histoire".
Tijdens de rustdag kijk je ook terug op de afgelopen dagen. Wat kan je genieten van een bankje langs de route als je er even helemaal doorheen zit. En wat zijn er lieve mensen. Op de eerste dag waren we door onze proviand heen. Een man met krukken wees ons naar een bakkerij, slechts 100 meter van de route. De bakkerij was gelukkig open en had voldoende lekkernijen voor ons. Omdat het die dag erg broeierig was, gingen wij aan de overzijde van de straat het blikje fris met wafels nuttigen. Nog voordat wij een slok of hap hadden genomen, werden we door de overbuurvrouw uitgenodigd om bij haar in de tuin op stoelen en aan tafel te gaan zitten. Er werd zelfs een kleedje over de tafel gelegd, water gehaald en we mochten van hun toilet gebruik maken. Zulk soort lieve mensen geven je weer hoop in een wereld waar ogenschijnlijk (media??) alleen maar ellende is. Wat ons betreft verdient deze vrouw een standbeeld en wordt het dorpje Saive in de Ardennen een nieuw Lourdes.
In de locale Carrefour konden we onze dagvoorraad proviand weer aanvullen. Voorts hebben we de Sint-Sebastiaans kerk bezocht. Er was een tentoonstelling met allerlei relikwieën van voornoemde heilige. Een aantal vrijwilligers zwermde om ons heen, waarschijnlijk vanwege het lage animo voor de tentoonstelling van botjes en oude lapjes. Helaas hadden ze geen stempel voor ons pelgrims paspoort. Zelfs niet nadat ze meneer pastoor hadden gebeld. Dat stempel hebben we dus maar bij "l'office du toerisme" gehaald.
De rest van de dag hebben we op een terrasje gezeten. Het was zaterdag, dus voldoende te zien. Stavelot heeft eigenlijk maar één hoofdstraat, waar alles doorheen komt. Wandelaars, localo's, Ferrari's, motorbendes. Plezier volop dus.
-
05 September 2017 - 17:27
Lucy:
Jeetje jongens wat maken jullie er weer een bijzondere reis van. Hopelijk werkt het weer de komende dagen ook nog mee. Veel wandelplezier -
06 September 2017 - 09:57
Alex :
Af en toe is iets zoet zo nodig, wafels in België en chocolade taartjes in Spanje.
Leuk om te lezen hoe jullie de Ardennen beleven. Het roept herkenning op
Groet Kitty en Alex -
06 September 2017 - 15:16
Elly Van Sas:
Wij hebben een aantal jaren geleden in de buurt gekampeerd en hebben als herinnering nog een mooie lamp in de gang staan die we in Stavelot gekocht hebben.
Wel een positievere herinnering dan die van jullie. Nog veel wandelplezier. -
08 September 2017 - 09:38
Paul:
Mooi verslag, goed om te lezen. -
11 September 2017 - 12:57
Joke En Cor:
Een 'historische' aanvulling van onze kant: toen Ria weer in Apeldoorn was met de nierbekkenontsteking, waren pa en ma Palmhof met vakantie. Mijn moeder is toen regelmatig naar de Pieter de Hooghlaan gegaan om Ria te verzorgen......
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
