Toscane (deel1)

Toscane - deel 1

7 mei 2024. Vorig jaar september eindigde de voettocht in Altopascio (zie Apenijnen - deel 3). Dus daar pakken we de draad weer op. 

Toch eerst even terugblikken naar wat er in de afgelopen periode gebeurd is. Zo'n voetreis naar Rome in diverse etappes is eigenlijk een soort levensreis, een door"lopend" verhaal...

Nick en Judith hebben op 1 oktober 2023 een zoon gekregen: Bob. Wat een heerlijk kereltje. Wij genieten volop! 

Sietske en Steven zijn in blijde verwachting, alles gaat goed. Wij hopen in juni weer een wonder te mogen ontmoeten.

Helaas zit aan al dit mooie begin een einde. Op 17 april jl. is Beppe (Akke Palmhof - Eekma) op 92 jarige leeftijd toch nog vrij plots overleden, het lichaam wilde niet meer. Het is goed zo.

En Ria heeft op 10 april jl. een nieuwe knie! De revalidatie gaat goed. Wellicht gaat het lukken om dit najaar of begin volgend jaar samen de Via Francisgena in Rome te voltooien. Dat zou super zijn!

Altopascio: in alle vroegte met de auto naar het treinstation gebracht door Nick. Wij verblijven twee weken in een villa bij Sienna, samen met Ria, Judith en Bob.

Het is druk op de wandelroute. 

Een Nederlandse Olga Lidwina, Friezin van origine, afgestudeerd in Leiden (literaire vertalingen), nu wonend in Utrecht, ongelukkig in haar baan, sabbatical naar Rome, gevolgd door een carrière-switch naar het onderwijs. 

Een echtpaar, begin zeventig, uit Texas, USA. In de stromende regen hunkerend naar hun gort droge woestijn. Mijn geruststelling dat de stromende regen alleen maar water is, en geen rode verf, maakte ze niet minder chagrijnig. 

En een schone Française, schoon omdat zij geen waterdichte regenkleding had en zich zijknat van de regen over de Via Francisgena worstelde. Met volle bepakking, inclusief tent en slaapzak. Haar idee was vier etappes, eindigend in San Gimignano. Daarna weer retour au france. Gestudeerd in Leiden, Nederlandse taal beperkte zich tot "goede morgen" etc.

Verder veel fietsers, gehuld in regenkleding, fietsen onder de bagger.

De oplettende lezer zal het al zijn opgevallen: het was een regendag. Soms wat motregen, soms met bakken uit de lucht. De Via Francisgena veranderd dan in een soort "River Wild". Alleen Merel Streep ontbreekt nog.

Wat deze mede-wandelaars allemaal gemeen hebben: zij zijn gestart in Luca en dit was voor ieder van hen dus de tweede etappe. In de regen. En allen als doel van de dag: San Miniato. 

Het klimmen en dalen valt mee. Grote delen loop je op een dijkje langs riviertjes. Door het natte hoge gras. Na verloop van tijd zitten de schoenen vol water, uittrekken, schoenen leeg en sokken uitwringen.

San Miniato is een klein typisch Toscaans dorpje, rondom een burgt op de top van een heuvel. Erg toeristisch, dus voldoende B&B's en restaurantjes.

De volgende dag verslapen en pas om 7 uur op pad. De route is schitterend, je loopt over heuvelruggen met een grandioos uitzicht over het Toscaanse landschap. Onderweg geen enkele pelgrim ontmoet, wel een paar verdwaalde wandelgasten. Met een van hen een praatje, wat eindigde met de vraag van de passant: waarom loop je deze route?

Deze etappe is 25 km en gaat naar Gambassi Terme, ook weer een mooi dorpje op een heuvelrug. Om 13:30 gearriveerd op het pleintje bij Café Central, alwaar de familie op het terras genoot van de middaglunch. Na een mix van pizzaresten en een Heineken 0,0 nog een etappe er aan vastgeplakt, deze samen met Judith gelopen.

De route is niet lang, "slechts" 13 kilometers, maar wel veel klimmen en dalen. En het landschap wordt mooier en mooier. Cipressen langs de paden, veel wijnproeverijen, die we toch maar met enige teleurstelling voorbij gaan, we moeten nog een stukje lopen...

De route gaat op beide etappes grotendeels over grindpaden. Soms een graspad, dan is het glibberen, vanwege de regen van de vorige dag. De stukjes over asfaltwegen zijn levensbedreigend, wat kunnen die Italianen sjezen. Gelukkig vind je in de berm een soort van "wildspoor", waar je redelijk veilig het verkeer aan je voorbij kan laten razen. Wel opletten op de dochter, die als minder ervaren wandelaarster soms als een opgeleid projectiel over de weg zwalkt. Enfin, loslaten is moeilijk, ze is heel gebleven.

Na drieënhalf uur aangekomen in San Gimignano, wederom een schitterend vestingstadje op een heuvel. Na 38 km een biertje! Heerlijk!