De Po-vlakte (deel 1)
Blijf op de hoogte en volg Nico en Ria
06 Mei 2023 | Italië, Mortara
Into the great wide open
Under them skies of blue
Out in the great wide open
A rebel without a clue"
Voor degenen die dit liedje kennen: er zijn geen ambities om rock-star te worden, maar het associeert wel met de po-vlakte. Wat een eindeloosheid.
Vanuit Ivrea tot Santhia heuvelt het nog een beetje, de volgende etappe van Santhia naar Vercelli is echt een uitdaging. Van Vercelli naar Mortara is héél ver...
Het vertrek uit Ivrea is bijna glorieus. Je wordt hartelijk uitgeleid bij de B&B, je wordt op straat met respect bekeken en soms zeggen mensen "bon camino" tegen je. Of het nu komt dat het de eerste wandeldag is, de schoenen nog glimmen en de vouw nog in de broek zit, het is in ieder geval geweldig. Links achter liggen de besneeuwde toppen van de Alpen. De route gaat een klein beetje op en neer door wijngaarden en landelijk gebied. Heel ver rechts vooruit zie je de noordelijke Apenijnen, de "Appennino settentrionale".
De rivier de Po staat er om bekend dat deze vaak overstroomt. Dit komt omdat er weinig hoogte verschil is in de po-vlakte. Een soort Nederland dus. Er wordt veel mais, rijst en andere granen verbouwd. Het gewas rijst houdt van natte voeten. Daarom staan grote delen van de po-vlakte onder water. Via kunstmatige overstromingen.
Vooral de 2e etappe van Santhia naar Vercelli loop je door een soort wet-lands. In de slootjes naast de paden/wegen stroomt water. Sommige velden zijn door irrigatie veranderd in een groot ondiep meer. Soms zie je een kievit luid roepend boven een zojuist geïrrigeerd land vliegen, zoekend naar het overstroomde nest of verzopen kroost... De sawa's bieden plek voor de witte ibis en heilige-ibis. Deze laatste, de heilige ibis (Threskiornis aethiopicus), heeft een zwarte kop en zwarte staart, rest is wit. In het oude Egypte werd dit dier vereerd als symbool van de god Thoth. Aan dit gebruik dankt deze soort zijn naam. Andere triviale namen zijn: nijlreiger, nijlvogel. Ik vind het een soort "lakenvelder" onder de ibissen.
De natuur in de po-vlakte is verder karig. Zag je een dag eerder nog veel klaprozen als berm-begroeing, in het akkergebied is dit alles doodgespoten. Want verdord kan het niet zijn, daar is het te vroeg voor in het jaar en er is voldoende water. Af en toe staat er een boom, maar een goed-geaarde agrariër vindt zo'n ding lastig: te weinig productiviteit onder het lover. Gelukkig herken je een aantal biologische boeren, daar is meer diversiteit, zijn de percelen kleiner en is wat struikgewas. Een lichtpuntje.
Mijn derde etappe zijn er eigenlijk 2. Volgens de VF-app loopt de etappe van Vercelli naar Robbio, daar overnacht je en doe je de volgende dag Robbio - Mortara. Met een beetje knip- en plakwerk maak je er 1 etappe van, hoekje eruit, bochtje er af, hopla, met circa 30 km ben je er. Het eerste deel gaat over een dijk langs de rivier Sesia. Je loopt hoog en hebt mooi uitzicht. Het weer is stralend, het wordt warm. Op het dijkpad ligt grind, dat loopt moeilijk, bij iedere stap rol je weer wat terug en het is balanceren.
Robbio is een stadje om snel te vergeten, aanloop door een industriegebied (dat krijg je als je de route afsnijdt...), koffiebar in het centrum, en je verlaat het dorp via de rioolzuivering. En dan stap je weer de eindeloze vlakte in. Met de grinddijk in de benen, temperatuur inmiddels tegen de 30 graden en nergens een boom, 't kan slechter. Onderweg passeer je het gehucht Nicorvo. Leuk om je naam op een bord te lezen, helaas in combi met RVO, wat staat voor Rijksdienst Voor Ondernemend Nederland. Zo ondernemend was dit dorpje nu ook weer niet. In de plaatselijke kapel lag het pelgrimsstempel en stempelkussen klaar: zelfbediening. Geen wijwater of zegening, gewoon help-your-selve. Gelukkig wel even rusten binnen in de koelte van de kapel op een kerkbank. Goddelijk.
Nog een anekdote: bij lopen over grote afstanden is het noodzakelijk dat je geregeld even rust. Ieder uur even 5 minuten rusten, wat eten en drinken. Je probeert dat ook in de route te plannen. Zo stond er op de app dat vlakbij de route langs een provinciale weg een restaurant/pizzeria is. Door de moeheid in de benen vond de rust circa 1,5 km eerder plaats, bij een kapelletje. Even later, bij het passeren van het beoogde rustpunt bleek het inmiddels van eigenaar te zijn verwisseld. Het restaurant/pizzeria heette nu "Moulin Rouge" en was een "exclusive private club". Je zou er toch 1,5 km op het tandvlees op door hebben gelopen en je rust hebben moeten vinden in dit etablissement... Overigens, het hek zat op slot.
Na 3 dagen en 90 kilometer is het tijd voor een rustdag in Mortara. Er valt nog voldoende te schrijven, o.a. over mede-pelgrimanten, locals en locale gebruiken. Dat komt nog.
Wordt vervolgd.
-
06 Mei 2023 - 11:28
Lucy:
Yeeeeeh, ik verheug me nu al op alle verhalen. Veel succes met de tocht
-
06 Mei 2023 - 14:10
Lida:
Ik sluit mij bij de eerdere reactie aan. Ik lees het met een glimlach om mijn mond. Veel wandelplezier.
-
06 Mei 2023 - 19:54
Kitty En Alex:
Mooi inloop verhaal, wel warm in de volle zon lopend, 30 graden en geen schaduw.
-
07 Mei 2023 - 09:36
Hiske:
Hey, wat een afstanden weer, en dan zo warm.Prtje af, beter petje op.
Veel succes en genieten
-
08 Mei 2023 - 12:10
Arie En Tiny :
Een mooie inspirerende pelgrimage gewenst!
De kop is er weer af!
Liefs Arie en Tiny
-
10 Mei 2023 - 16:47
Paul :
Mooi verslag Nico, je weet wel zeker dat het hek gesloten was
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
