Aosta vallei (deel 2)

De Aosta vallei (deel 2)

Maria

Op een pelgrimstocht naar Rome kom je veel beelden van Moeder Maria tegen. Wat is er nu mooier om met een beeldige (moeder Ma)Ria een aantal etappes te lopen? En aldus geschiedde.

De klachten aan de versleten knie van Ria zijn door fysiotherapie en yoga teruggebracht tot een draaglijk nivo. Dus niet gelijk de zaag er in, maar een ballonnetje oplaten voor een wandeletappe. En wat ging dat goed! Wij waren in de Vogezen en bedwongen zonder blikken of blozen de Petit Ballon. En dan de keuze, doen we de Grande Ballon er achteraan, of rijden we door naar Noord-Italië en gaan we verder waar we met de pelgrimage gebleven waren: Aosta?

Dat laatste dus. Dat was ook praktisch, want we hadden in Ivrea een logement met zwembad geboekt en kunnen vanuit daar binnen 1 uur met de trein Aosta bereiken. 

De eerste wandeldag dus met de trein naar Aosta. Ria evenwel een tweetal uurtjes later naar Nus. De plaats Nus ligt halverwege de dagetappe van Aosta naar Chatillon van 28 km. Dus 14 kilometer solo en de volgende 14 km gezamenlijk. Het lukte niet om in hoog tempo binnen 2 uur Nus te bereiken. Enerzijds omdat het gemiddelde wandeltempo echt niet boven de 5 km/uur komt (je moet ook af en toe even rusten) en anderzijds vanwege omleidingen op de route. Die route is schitterend, je loopt op een berghelling, vaak langs een levade, van dorpje naar dorpje, met tussendoor een kasteel (Quartz) of een kapelletje. Ria had haar e-book mee en wachtte bij het afgesproken kerkje in Nus geduldig op mij, tot ik haar appte: "maak eens een geluidje?" Romantiek alom.

Vanuit Nus gezamenlijk verder, door wijngaarden en dorpjes. Wel vaak omhoog of omlaag, want er is in het dal maar één weg die redelijk vlak loopt: de autostrada. En daar wil je toch bij weg blijven, dus een paar honderd meter hoger over een geitepadje.

In een van de laatste dorpjes werden we aangesproken door een van de bewoners. Hij hield een boek bij van passanten op de Via Francigena, wij waren nummer 1027 of zoiets. Wij weten niet wanneer de telling begint, dus dat getal zegt niets. Wel leuk, wij kregen gelijk een stempel in het pelgrimspaspoort. Blijkt die man ook nog Nederlands te spreken, heeft 4 kinderen, 2 in Italië en 2 in Nederland bij zijn ex. En dat in een afgelegen dorpje, op een berghelling, erg bijzonder.

De volgende dag solo van Chatillon naar Verres, ook weer makkelijk met de trein te bereizen. Onderweg kom je meerdere pelgrims tegen, zelfs een stelletje te paard. Tijd voor een gesprekje. Blijkt het een Australische avonturier te zijn, die via Mongolië te paard naar Europa gereisd is en nu de Alpen aan het verkennen is. In Duitsland een vriendinnetje gevonden die ook wel te paard de wereld in wilde. Ontzettend leuke mensen! Zij wisten niet dat ze op de pelgrimsroute van de Via Francigena liepen. Toen ik dat begon uit te leggen, werd er gelijk een filmopname gemaakt. Hij leefde namelijk van de verkoop van documentaires tijdens zijn reis. Ik kom waarschijnlijk dus een keer ergens op tv... Helaas kan ik zijn naam niet meer herinneren, van hem niet en zijn vriendin niet. Hij had een schimmel, zij een bruin paard, en ze waren onderweg naar Slovenië. Ik blijf zoeken op internet...

Tja, als je de smaak te pakken hebt, gelijk nog maar een dag er achteraan. Weer samen, van Verres naar Pont St.Martin.

Leuke, vrij vlakke route, via een paar middeleeuwse bruggen, en aan het einde zelfs een straat en brug uit de Romeinse tijd.

Soms gaat het lopen makkelijk, soms heb je een "off-day". Wat is het dan fijn als je in een restaurantje onderweg bij het blikje cola gratis een bord met ham, kaas en broodjes krijgt. Wat een lieve mensen!

In Pont St Martin werden we door een luid juichende menigte op een soort finish ontvangen. Een man rende naar een viertal koeienbellen en begon die te luiden. Wij verbaasd, want we moesten nog door naar het station, om weer met de trein naar Ivrea te reizen. De volgende dag wist de b&b-eigenaar het ons uit te leggen: die Via Francisgena is voor een week onderdeel van een zeer uitdagende trail. Voorwaar, voor hen die de trail bedwingen geldt eeuwige roem! Wij hebben de felicitaties in ontvangst genomen, onze namen achtergelaten, wij zullen worden vereeuwigd als gravure in een soort "Wall of fame". Zie: https://torxtrail.com/en/content/tor-des-g%C3%A9ants%C2%AE

Voor de wandeling (solo) van Pont St Martin naar Ivrea de regenkleding mee. Het bleef bij een paar drupjes. Dorpjes, kerkjes en wijngaarden. Ook een groot deel vlak, want je loopt zo maar de Alpen uit. Ten noorden van Ivrea door een kakkuneuze buitenwijk. Enorme villa's, hekken er om heen, veel camera's. Als een soort tuinman's- of huishouderster's paadje manoeuvreert de Via Francigena zich door deze ongezellige rijkdom.

Nog meer beleefd

Behalve een paar dagen martelen door hoogje op en hoogje af te pelgrimeren, hadden wij ook de fietsen bij ons. Leuk om Ivrea en omgeving per fiets te verkennen. Een deel van Ivrea is Unesco werelderfgoed vanwege de (voormalige) bedrijfsgebouwen en woonwijken die door de familie Olivetti neergezet zijn. Voor bij wie het kwartje nog niet valt: Olivetti telmachines en Olivetti typemachines. Nu zijn deze apparaten momenteel retro-must-haves, in Ivrea ademt deze retro-tijd nog overal. Veel restaurantjes in stijl van jaren 60/70 vorige eeuw. Doet denken aan promofilmpjes hoe Nederland de Noord-oost polder ontwikkelde, stedelijk dan. Verder heeft Ivrea een gezellig stadcentrum, veel restaurantjes en voldoende ouwe meuk om te bezichtigen.

De stad Biella op 25 km afstand bezochten wij op een dinsdagmiddag. Het centrum deed ons denken aan Zwolle op een zondagmorgen: geen kloot te beleven, behalve een paar afvalligen die aan het uitbaten waren. Wel interessante pleinen, kerken en funicolare (gratis!). 

Uiteraard nog even de Grande Sint Berhard pas, in juni te voet, maar nu met de auto bedwongen. Tevens gelegenheid om op nivo enkele relikwieën te kopen. Wie valt er nu niet voor een Bierre Grande St Bernard of een pluche Sint Bernhard hondje...

Italië is mooi, er zijn fijne mensen, nog maar 750 km naar Rome. Wordt vervolgd!