Vuurwolk

Als je je hoofd stoot, is dat een leer-moment: je moet bukken. Na diverse leermomenten tijdens twee dagen bivakkeren in onze "kabouter-cabana" reizen we weer verder. Er is maar één route, de jungle in. Wij krijgen een routekaart mee van het personeel in het restaurant. Zij leggen ons uit dat het wel een erg lange en uitdagende route wordt. De conditie van de weg is uiterst slecht. Dat wisten wij al, de vorige dag hebben we ons al uitgeleefd op de eerste 16 kilometers, dus kom maar op! Deze dag mogen we ruim 250 kilometer rijden, wellicht halen we voor het donker (circa 22 uur) onze bestemming. Zo niet, dan overleven we. We hebben water, wat nootjes en nog 3 snelle jelle's onderin de rugzak...

Het is nagenoeg droog, maar zachtjes aan wordt de regen buiïger. Ook het regenwoud veranderde. Grote delen met dode verbrande bomen rijzen op uit een jonge groene onderbegroeiïng. Doet luguber aan. Tot onze verbazing wordt de grindweg na 30 km een asfalt weg. De omgeving blijft sinister, hoewel er ook enige huizen en weilandjes zijn. 

Wij komen in de plaats Chaitén. In 2015 is de vulkaan Michinmahuida, een strato vulkaan, die op enkele kilometers van het dorp ligt, tot uitbarsting gekomen. Bij deze uitbarsting ontstond een "vuurwolk". Een zogenaamde pyroclastische wolk, of gloedwolk. De temperatuur in zo'n aswolk kan wel oplopen tot 800 graden Celcius. Dit heeft grote delen van het regenwoud in de as gelegd. Maar ook enkele dorpen. Onderweg zien we nog plekken waar restanten van golfplaten huisjes nog her en der in het jonge groen liggen, ernaast de nieuwe nederzetting.

Wij zijn volkomen gelukkig met de asfalt weg. Prima kwaliteit, je zoeft er over. Tijdens een koffie pauze checken we onze reisprognose: het is net als bij schaatsen, beter dan het snelste schema. Wij besluiten om rustiger aan te doen. Lunchen in een lokale koffietent, omdat daar ook 2 fietsers gestrand zijn in de regen. Na ons volgen er nog meer klanten, zoveel zelfs dat de koffievrouw stoelen uit de woonkamer aansleept en door haar zelfgebakken taarten heen raakt. Ze straalt, ze draait in 1 dag haar jaaromzet en het is reuze gezellig.

Ons reisdoel is Puyuhuapi. Dit dorp is in 1954 gesticht door de familie Waltar Hopperdietzel Ueber. Toentertijd alleen nog over water bereikbaar. Het is een echt pioniersdorpje en dat straalt het nog steeds uit. Je kunt er tanken, en dat is vrij uniek in dit onherbergzame gebied. Het gebied herbergt veel mensen uit Duitsland. Het verhaal gaat dat er veel "Sudeten" zijn en dat zij , na een point-of-no-return te zijn overgegaan tot de conclusie kwamen: "different country, same shit-whether".

Wij verblijven in de Puyuhuapi Lodge and Spa. Klinkt luxe en is het ook. Nadat je het dorp Puyuhuapi hebt verlaten, wordt de Carretera Austral weer een grindweg. Deze volg je 16 kilometer, dan laat je je auto achter op een parkeerplaats en vaart met een speedboat naar de lodge aan de overzijde van de fjord. Dat alles in de regen. 

De lodge heeft meerdere heetwaterbronnen: hotsprings. Daar lagen wij dus snel in. Ook brak de zon door met schitterende regenbogen. En biertjes van het merk Hopperdietzel. De wijn (Las Mulas, carmenere) kost hier 15.000 CSP, dezelfde waar wij de vorige dag nog 42.000 CSP voor neer moesten leggen. Tijdens het diner zagen we een groep tonijnen die aan het dollen waren bij de aanlegsteiger. Er is geen wifi, geen telefoonverbinding. Wij zijn off-grid. 

Wordt vervolgd!