Lotharingen

Wij hebben Noord Frankrijk bereikt en doorkruisen de komende dagen het gebied Lotharingen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd aan de westgrenzen van Lotharingen fel gevochten, vooral rond Verdun en ook bij Saint-Mihiel. Het front kwam overigens niet over de toenmalige staatsgrenzen heen. Na de oorlog moest Duitsland Lotharingen weer aan Frankrijk afstaan. In de Tweede Wereldoorlog kwam het opnieuw tot een soevereiniteitswisseling toen Duitsland het gebied tussen 1939 en 1945 inlijfde. In 1982 werd Lotharingen ingesteld als een regio van Frankrijk. Het omvatte de departementen Meurthe-et-Moselle, Meuse, Moselle en Vosges. De préfecture van de regio was gevestigd in Metz. De regio Lotharingen werd opgeheven bij de regionale herindeling per 1 januari 2016. Het gebied werd gevoegd bij de nieuw ingestelde regio Grand Est.

Aan het einde van onze rustdag (maandag 10-06-2019) kwam het met bakken uit de lucht, tezamen met een ferm onweer. De volgende ochtend zagen we op de buienradar dat het slechte weer over Nederland spookte. Wij hadden dienst kunnen doen als een soort vooruitgeschoven verkenningspost van de KNMI.

Vanwege het weer hadden wij 2 alternatieven voor dinsdag (11-06-2019) bedacht: bij regen recht toe recht aan 13 km. Bij mooi weer via de Maginot linie door het bos 16 km. Gelukkig was het mooi weer. Bewolkt, fris, af en toe een zonnetje, dus in zomertenue.

Na ongeveer 1 km op de "Rue des fortes" verschenen enkele nogal verroeste borden dat wij een militair gebied binnen gingen. Wij hebben in dit bos geen soldaat gezien. Wel een mitrailleurskoepel en heel veel loopgraven. Blijkt het gebied ook nog de frontlinie te zijn geweest in de 1e wereldoorlog en kon het bos nog vol liggen met munitie, mijnen en mosterdgasgranaten. Vandaar waarschijnlijk dat het verboden gebied was. De paadjes waren overwoekerd en moeilijk begaanbaar. Vanwege de regen van de vorige dag werden we zeiknat van de natte takken. Wij misten iemand (Martin?) die als een soort van Rambo met machete en gevaar voor eigen leven de weg voor ons baande....

Bij het verlaten van het bos telden wij onze ledematen en stelden vast dat alles er nog aan zat. Wel werden we in de kilometers daarna in de gaten gehouden door de gendarmerie, waarschijnlijk waren ze bang dat wij onze rugzakken vol hadden met explosieven.

Wij hebben ons de rest van de etappe netjes gedragen en bij het oversteken van wegen zelfs het zebrapad gebruikt. Al om 13:00 uur waren wij bij ons Hotel Restaurant De La Canner in Kédange-sur-Canner.

Ook dit hotel kan bijgeschreven worden op de lijst met "oude meuk". Het bijgelegen restaurant ditto.

Woensdag (12-06-2019) regende het. Na het ontbijt in "regen-outfit" vertrokken. De eerste 3 uren hield de regen aan en waren we aardig doorweekt. De route ging over grindpaden en door bos. Een dikke bagger bende dus. Maar, na regen komt zonneschijn. Wij droogden snel op en bij iedere rustpauze hingen wij onze kledij te drogen. Ondanks de regen hadden wij een prima wandeldag. Na 19 km bereikten wij ons nieuwe onderkomen: hotel/restaurant La Bergerie in Rugy. Allerschattigst, vol met brocante spullen. Leuke binnenplaats met terrasjes, het biertje smaakte heerlijk.

Een bergerie is van oorsprong een schaapskooi op het Franse platteland.

Naarmate de schaapherders rijker werden, bouwden zij naast de langgerekte stal op den duur een woonhuis met op de begane grond een woonkamer met grote open haard en een keuken. Op de eerste verdieping was de Chambre de Maître, de ouderslaapkamer met daarnaast een badkamer met een bedstee voor de kinderen. Zo'n "herenboerderij" was al luxe. De bergeries uit die tijd zijn opgebouwd uit natuursteen, pierres en taille, en tegenwoordig erg geliefd, dus kostbaar. De tegenhanger van een bergerie in Frankrijk is een mas, een veel markanter gebouw, hoger – meestal met twee bovenetages – en meer gericht op de landbouw (bron: wikipedia).

Op onze negende wandeldag (donderdag 13-06-2019) hadden we stralend weer. Het was even wat gedoe om vanuit Rugy een wandelpad richting Metz te vinden. Na het met gevaar voor eigen leven oversteken van een semi-snelweg (Route National) vonden we een fietspad die richting voorstadjes van Metz ging. Er staan erg mooie huizen in die dorpjes, met uitzicht op de Moezel. Op een gegeven moment houden de dorpjes op en moesten we volgens Maps-me een landweggetje in: het begin was er wel, maar het einde smoorde in een graanveld. Wij hadden de keuze: terug en dan door de berm langs de RN of door het graanveld. Dat laatste kozen wij, lekker avontuurlijk. Na wat dolen over boerenweggetjes, Maps-me liet ons echt in de steek, kwamen we op een gegeven moment weer op een asfaltweg en liepen we na 2 km Metz binnen. Toevallig kwam de GR-5 op dat punt ook op onze route, dus konden we verder de rood-witte markering volgen. Via een fortificatie en langs de Moezel loop je zo naar het centrum van Metz. Na 16 km hebben wij in de Cathédrale Saint-Etiènne een stempel in ons pelgrimspaspoort laten zetten. En staken wij een kaarsje aan voor onze dierbaren. En genoten van de stilte in de kathedraal.