Zuidelijker kan bijna niet

Van Santiago naar de zuidelijkste luchthaven van Chili is nog een krappe 3 uur vliegen. Je komt dan in Punta Arenas, een belangrijk overstappunt voor mensen die naar Antartica willen. Omdat de vlucht naar Punta Arenas een binnenlandse vlucht is, zijn er wat minder controles en gaat het inchecken wat makkelijker en gemoedelijker. Overigens blijkt dat diverse landen (waaronder Chili) Antarctica als een soort taart hebben opgeeld. Het zuidelijkste puntje van Chili is dus de zuidpool, Punta Arenas is daarmee niet het zuidelijkste, maar het "midden" van het land Chili geworden.

Nog even over Santiago: 's nachts werden wij wakker van schoten bij ons in de straat. Veel sirenes daarna, en nog wat vuurgevechten. Blijkt dat dit echt niet abnormaal is in Zuid-Amerika. Het is er vergeven van de (hand-)vuurwapens en men schiet er graag op los. Tienduizenden doden per jaar. Terwijl wij via het centrum in alle vroegte naar de luchthaven reden zagen wij politie en ambulances de boel opruimen. Ons idee om op de terugreis het centrum van Santiago verder te gaan verkennen houden we nog even aan...

Het weer in Punta Arenas is aangenaam, 19 graden, harde noordelijke wind, paar wolkjes met af en toe wat drupjes. Mooi weer om met een van de gehuurde auto's een rit te maken naar een oud fort, 40 km ten zuiden van Punta Arenas: Fuerte Bulnes. Mooie tweebaansweg van glad beton. Aldaar aangekomen was het hek gesloten om 17:05, 5 minuten te laat....

Niet geklaagd, op die plek staat een monument Puerto del Hambre (hongerhaven) van de allereerste bewoners in dat gebied: Spanjaarden. In 1584 zijn er 300 kolonisten gedropt. Zij hebben het allen niet overleefd vanwege de erbarmelijke omstandigheden en zijn verhongerd. De laatsten zijn gemolesteerd door locale indianen. Wij hebben het op ons in laten werken met een zonnetje en een temperatuur van zo'n 17 graden met een matig windje. Erbarmelijk vonden wij het niet. Oké, er was geen MacDonalds, en het is begin van de zomer. Wellicht dat het er bij winterdag wat frisser is...

Het naastliggende vissersdorpje (Bahia Mansa) en de gehuchtjes onderweg zijn erg armoedig. Houtskeletbouw met golfplaten en zink of plastic aftimmering. De stad Punta Arenas is opgedeeld in vierkante blokken, en oogt oost-europees, alsof je in Vaasa in Finland bent. Veel verkeerslichten waar je een tijd voor niets en niemand staat te wachten. Geen terrasjes, alles speelt zich binnen af. Wel leuke restaurants, La Marmita is een aanrader.

Onderweg met de gloednieuwe auto nog wel even schrikken: een woest afslaande auto strooit wat keien op de mooie betonweg. Eén daarvan vindt een plekje achter het voorwiel op het stuurijzer. Snel aan de kant en de auto schuin op een stoeprand. Daar vonden we snel het gerammel, een bruikbaar exemplaar voor hunenbedbouwers, zie de foto. Gelukkig geen verdere zichtbare schade of deuken...

Wordt vervolgd!