Departement Doubs, Pontarlier

Vele kleine stapjes

vormen een lange wandel

maar een lange wandel

garandeert nog geen

grote stap

De Haute Savoie heb ik achter mij gelaten en ben het zuidelijker departement Doubs binnen gewandeld. Dit departement is genoemde naar de rivier Doubs, die door dit departement stroomt. De omgeving is ook anders. Er zijn rotsformaties en steile wanden. De dalen liggen half-dwars op de looproute. Dat betekent steile afdalingen en beklimmingen. Hoe verder je naar het zuiden gaat, hoe bergachtiger het wordt. Langs de wegen staan inmiddels de piketten die de sneeuwschuivers op het juiste spoor moeten houden. Ook is het van 01-11 t/m 31-03 verplicht om sneeuwkettingen bij je te hebben. Een bord met verplichte stijgijzers voor bergschoenen heb ik niet gezien. Daar kom ik dus mooi mee weg.

Maps.me voert mij over de mooiste paden en wegen. Af en toe een stukje drukke weg, maar dan kan het ook niet anders. Lopend over een richeltje, rechts een afgrond en links het bos, waar de herten raar naar je staan te kijken. Of schitterende landweggetjes. Als de zon doorbreekt even tegen een boompje gaan zitten en genieten van de zon, de roofvogels in de lucht, de stilte. 

Vaak gaat het pad, als een stippellijntje op Maps.me, door het bos. En dan is het opletten! Het komt bijna dagelijks voor dat het geprojecteerde pad er niet meer is. Bosarbeiders hebben het waarschijnlijk toegevoegd aan de natuur. Je moet dan op basis van je positie op de telefoon het dichtstbijzijnde pad zien te vinden, of terug, maar dat gaat tegen mijn principes in. Gelukkig heb ik geen machete bij me, zodat ik mij niet kan verwonden als ik een weg door het struweel baan. 

Zo eindigde een afdaling in een weiland, vol met mest, aan de rand van de bebouwing van de plaats van bestemming. De praktische oplossing was: doorlopen tot het laagste punt van het weiland, onder het prikkeldraad door, door een tuin en langs het zwembad naar de weg. Die mensen zullen later wel denken: hoe komen die voetstappen met koeiestront bij ons zwembad? In het hotel heb ik mijn schoenen bij de verwarming gezet. Bij vertrek de volgende dag kreeg de hoteluitbater van mij gratis gedroogde koemest en een landelijke kamer-odeur...

Een andere uitdaging: ben je bijna op bestemming, is het bospad er wel, maar totaal omgeploegd tot een grote modderpoel door boomkapmachines. Geen doorkomen aan. 2 uur over 4 km. En als je dan het bos uitkomt ben je net een everzwijn die een modderbad genomen heeft. En je ruikt ook nog zo... In het laatste beekje voor het hotel alles maar kuisen, je wilt immers netjes voor de dag komen. Alleen na 14 dagen gaat die geur niet meer uit de kleding, ondanks de dagelijkse wasjes...

De charme van het asfalt is weer anders. Inmiddels heb ik geen vouwen meer in de broek, die zijn er uitgereden. De meeste Fransen houden goed rekening met je, als je als wandelaar op de weg loopt. Keurig vaart minderen, knipperlicht aan en naar de andere weghelft. Ik stap meestal in de berm, als die er is.

Nee, slechts voor een paar idiootjes moet je oppassen. Die gebruiken de weg als race-circuit. Je hoort ze al van verre aankomen, met de minder dempende uitlaat. Ze hangen half over de middenconsole in de auto, één hand boven op het stuur, petje op, liefst achterstevoren, juke-box oorverdovend aan, en plank gas. Ach, het is een manier om een minderwaardigheidscomplex of een klein pikkie te compenseren. Zo snel als ze aan komen razen, zo snel zijn ze ook weer weg. Ledematen tellen, stof van de broek slaan en weer verder.

De laatste loodjes. Dit schrijf ik niet om medelijden te krijgen of hoe stoer ik ben. Maar soms loopt het anders dan verwacht. Voor de laatste etappe had ik vanaf het hotel een bospad gekozen langs een beekje. Je komt uit bij de bron van de beek. Scheelde een extra klim en afdaling t.o.v. wat Maps.me aangaf, en was gelijk in aantal kilometers. Een zelf bedachte variant dus. Mijn vader zei vroeger: denken moet je aan een paard over laten, die hebben een veel groter hoofd... 

Het beekje bleek een kolkende rivier, tussen twee steile rotswanden. Het pad was volkomen help-your-self. Onderweg kwam ik 2 jagers met een hond tegen. Dat gaf mij nog enige hoop, want wat hen lukt, lukt mij ook... Na twee uur ploeteren bereikte ik een centrale hydro-electrique. Slechts 2 kilometer opgeschoten. Tot mijn vreugde kwam ik op een rood-wit gemarkeerde route. (zie hierna!) Het paadje bleef evenwel een uitdaging, tot aan de bron. Daar was een restaurantje, waar ik mijzelf, voor het eerst tijdens de afgelopen 2 weken, op een kop koffie en glas water trakteerde. Resteerde nog 16 kilometer, waarvan de eerste 5 kilometer omhoog van 400m naar 900m. Het dieseltje deed het nog, ondanks de leeftijd en een ontsteking aan de hielpees, die nogal protesteerde. De laatste 11 km was doorbijten. Eerst 100m dalen, dan kom je op een grote vlakte, waar aan de andere kant, tegen de Jura aan, de plaats Pontarlier ligt. Met de tong op de schoenen het hotel gehaald.

Nogmaals, ik ben niet zielig en ook niet stoer. Maar wel voldaan!

(!) En dan wil je toch weten welke GR die roodwitte markering was. Let op: het was de Via Francigena, die ik wilde oppakken vanaf Pontarlier. Wat een toeval dat ik nu al een dagetappe van Moutier-Haute-Pierre tot Pontarlier op dit pelgrimspad heb gelopen. Alleen de eerste 2 kilometers bleken een verkeerde keuze, ik had de andere kant van de rivier een asfalt weggetje naar de centrale hydro-electrique moeten nemen...

Dit blog (Peregrinus.waarbenjij.nu) is, op het moment dat ik dit schrijf, door 91.544 bezoekers gelezen. Alle lezers, hartelijk bedankt, ook voor de ondersteunende commentaren. Het Pelgrimspad deel 1 en 2, en de Gr5 zitten er op. We stappen nu over op de Via Franciscana. We: inmiddels hebben enkele vrijwilligers zich gemeld om een aantal etappes te ervaren. Fijn! Hou de mailbox in de gaten, er kan zomaar weer een nieuw verhaal zijn.

Wordt vervolgd.