Door Grensmaas en Mergelland
Door: peregrinus
Blijf op de hoogte en volg Nico en Ria
23 April 2017 | Nederland, Schin op Geul
Waar wij de vorige etappe in België eindigden, pakten wij aan de andere kant van de brug over de Maas in Roosteren (NL) de draad weer op. De route voert ons door het gebied dat de "Grensmaas" genoemd wordt. Je loopt langs de rivier de Maas stroomopwaarts. Het is daar een drukte met graafmachines en vrachtauto's. Hele gebieden worden afgegraven en omgevormd tot "nieuwe natuur" om bij hevige watertoevoer als buffer te kunnen dienen. Den Haag heeft de Limburgers geen natte voeten meer door overstromingen van de Maas beloofd, dus worden er mega-gaten gegraven. En veel grind en zand gewonnen, want die torenflats in Den Haag hebben ook grondstoffen nodig. Je kan er op wachten: binnenkort een milieu-effect-rapport waarin staat dat we half Limburg naar de ratsmodee hebben geholpen en de natuur ook hier voor eeuwig hebben verkloot. De Maasplassen hebben inmiddels een groter oppervlakte dan alle Friese meren tezamen!
Van Roosteren via Kokkelert naar Illikhoven. Vandaar via Papenhoven naar Born. Born is een vreselijk stadje: lelijke kerk en lelijke tuintjes. Je kan zien dat het grind en beton lokaal erg goedkoop is. Het daarop volgende Limbrichter bos is mooi. Daarna is het dom doorlopen via Limbricht naar het centrum van Sittard. Door een troosteloze winkelstraat met meer dan de helft leegstand. Het centrale plein van Sittard is rondom vol met terrasjes. Op zich leuk, alleen was de temperatuur aan de kille kant. Na wat fris met een portie bitterballen zijn we de Kollenberg opgedenderd. De weg klimt omhoog en voert langs zeven kruisstatiën, die de kruisiging van Jezus voorstellen. De kruisstatiën worden ook wel de zeven voetvallen genoemd. Elk jaar trekt een processie op de laatste zondag van augustus vanuit de Dominicaanse Sint Michielskerk in Sittard de Kollenberg op. Een traditie sinds 1675. Vlak voor de top staat de Rosakapel. Gewijd aan Sint Rosa, stadspatrones van Sittard, die de stad indertijd van de pest afgeholpen heeft door bloemen te verkopen aan de armen. Aldaar een bordje dat het streng verboden is om crematie-as te strooien. Het perkje voor de kapel zag er grijs van. Rare jongens, die Limlanders..
Omdat alle B&B en hotels vanwege de meivakantie vol zaten, hadden we een overnachting geboekt bij een adres via Vrienden op de fiets. Dat was even wennen, bij de gastvrouw op de bank TV kijken en koffie drinken. Gelukkig konden we met een snelle smoes het bankzitten ontvluchten en in het dorpje Munstergeleen uit eten. Daar hebben we heerlijk de tijd zitten rekken. Na terugkomst snel een paar grote geeuwen en vroeg naar bed. Want al die verhalen van de gastvrouw... Ze ratelde aan een stuk door. Het bed was overigens een twijfelaar, spiralen vering, van 1,90 bij 1,40. Ontbijten doe je in deze configuratie ook samen met de almaar kletsende maar o zo aardige gastvrouw. Wij hebben het ontbijt naar binnen gepropt en met de grootste spoed stonden wij om 9 uur buiten om de volgende etappe aan te vangen. Vrienden op de fiets is voor ons dus een allerlaatste optie geworden. Slapen onder een brug of op een bankje bij het station zullen wij een volgende keer zeker in overweging nemen.
De Kollenberg was de aankondiging van de rest van de route: heuveltje op, heuveltje af. En wel door de volgende dorpjes: Puth, Spaubeek (geen koffie), Grijzegrubben, Nuth (koffie bij de bakker), Hellebroek, Swier, Weustenrade, Retersbeek en Voerendaal. Daar konden wij geen B&B vinden, dus vandaar met het boemeltje naar Heerlen in een Tulip Inn, vlakbij het station. Prima, te doen, ruime keuze uit kroegen en eetgelegenheden. En een avondwinkel, waar je, nadat je door de wietdampen geworsteld bent, een flesje wijn kan kopen.
De volgende dag weer terug met het treintje naar Voerendaal en daar de route weer opgepakt. Ook deze etappe kom je door een veelheid aan dorpjes: Ubachsberg, Trintelen, Eyserheide, Gulpen, Stokhem en tenslotte Schin op Geul.
Bij Trintelen ligt een heuvel die "Vrouwenheide" heet. Ons wandelboekje vertelt dat tot 1919 dat het hoogste punt van Nederland was. Na enig gegoogle lijkt dat onzin: Vrouwenheide is slechts 214 m hoog, het drielandenpunt bij Vaals meet sinds 1896 maar liefst 322,5 m boven NAP. Anyhow, op dat moment onwetend voelden wij ons alsof wij weer op Ohuru Peak van de Kilimanjaro stonden.
Het landschap is schitterend: het glooit, je hebt mooie vergezichten, loopt soms door erosiesleuven, of door het bos. Veel eekhoorns, konijntjes, hazen, reeën. Ook het gevogelte mag er wezen: putters, vinken, mezen, boomklevers, buizerds, fazanten, patrijzen, en nog veel meer. Je kijkt je ogen uit, wat een mooie flora en fauna.
Totdat we opeens in het bos recht in het achterwerk van een schijtende dame keken... Wij hebben ons hoofd even afgewend, totdat het mormel haar broek weer had opgehesen. Om onze verbazing nog completer te maken: ze zat te schijten te midden van een groep bijzondere mensen die met een koptelefoon op stonden te mediteren, dansen en bomen te knuffelen. Waar gaan wij heen als maatschappij.... Met straffe pas hebben wij deze "verdwaasden" achter ons gelaten. Maar ach, daarna erger je je aan andere soortgenoten, die hun honden los door het bos laten draven. De volwassen reeën rennen wel weg, maar in deze tijd hebben de reekalfjes geen kans. Eenmaal gevonden door een hond worden ze door de ouders verstoten en sterven een gewisse dood. En dat dankzij die kaalhoofdige testosteron boys, die thuis niets te vertellen hebben en daarom maar stoer met een hond lopen te doen. Bah. Gelukkig brengt het grootste deel van ons "klootjesvolk" de zondagmiddag op een meubelboulevard door, daar kunnen ze niet veel verkeerds doen. Hoewel, producten kopen gemaakt door kinderen uit derde wereld landen...
Op bijna ieder belangrijk kruispunt hangt een troosteloze man aan een kruis op al dit gedoe toe te kijken. Voor de liefhebbers hebben we er enkele tientallen op de foto gezet en bij dit blog gevoegd. Blader er niet te snel doorheen. Kijk eens naar de teksten en onderschriften. Om over na te denken.
In de afgelopen 3 dagen hebben we resp. 24, 22 en 21 kilometer gelopen, voorwaar wij vinden het een prestatie van formaat. Omdat we met de auto aangevlogen waren, waren we ook weer op tijd thuis om het gazon te maaien.
Nog een paar bladzijdes en dan is dit wandelboekje uit. Daarna volgt het serieuze werk: de GR5.
Van Roosteren via Kokkelert naar Illikhoven. Vandaar via Papenhoven naar Born. Born is een vreselijk stadje: lelijke kerk en lelijke tuintjes. Je kan zien dat het grind en beton lokaal erg goedkoop is. Het daarop volgende Limbrichter bos is mooi. Daarna is het dom doorlopen via Limbricht naar het centrum van Sittard. Door een troosteloze winkelstraat met meer dan de helft leegstand. Het centrale plein van Sittard is rondom vol met terrasjes. Op zich leuk, alleen was de temperatuur aan de kille kant. Na wat fris met een portie bitterballen zijn we de Kollenberg opgedenderd. De weg klimt omhoog en voert langs zeven kruisstatiën, die de kruisiging van Jezus voorstellen. De kruisstatiën worden ook wel de zeven voetvallen genoemd. Elk jaar trekt een processie op de laatste zondag van augustus vanuit de Dominicaanse Sint Michielskerk in Sittard de Kollenberg op. Een traditie sinds 1675. Vlak voor de top staat de Rosakapel. Gewijd aan Sint Rosa, stadspatrones van Sittard, die de stad indertijd van de pest afgeholpen heeft door bloemen te verkopen aan de armen. Aldaar een bordje dat het streng verboden is om crematie-as te strooien. Het perkje voor de kapel zag er grijs van. Rare jongens, die Limlanders..
Omdat alle B&B en hotels vanwege de meivakantie vol zaten, hadden we een overnachting geboekt bij een adres via Vrienden op de fiets. Dat was even wennen, bij de gastvrouw op de bank TV kijken en koffie drinken. Gelukkig konden we met een snelle smoes het bankzitten ontvluchten en in het dorpje Munstergeleen uit eten. Daar hebben we heerlijk de tijd zitten rekken. Na terugkomst snel een paar grote geeuwen en vroeg naar bed. Want al die verhalen van de gastvrouw... Ze ratelde aan een stuk door. Het bed was overigens een twijfelaar, spiralen vering, van 1,90 bij 1,40. Ontbijten doe je in deze configuratie ook samen met de almaar kletsende maar o zo aardige gastvrouw. Wij hebben het ontbijt naar binnen gepropt en met de grootste spoed stonden wij om 9 uur buiten om de volgende etappe aan te vangen. Vrienden op de fiets is voor ons dus een allerlaatste optie geworden. Slapen onder een brug of op een bankje bij het station zullen wij een volgende keer zeker in overweging nemen.
De Kollenberg was de aankondiging van de rest van de route: heuveltje op, heuveltje af. En wel door de volgende dorpjes: Puth, Spaubeek (geen koffie), Grijzegrubben, Nuth (koffie bij de bakker), Hellebroek, Swier, Weustenrade, Retersbeek en Voerendaal. Daar konden wij geen B&B vinden, dus vandaar met het boemeltje naar Heerlen in een Tulip Inn, vlakbij het station. Prima, te doen, ruime keuze uit kroegen en eetgelegenheden. En een avondwinkel, waar je, nadat je door de wietdampen geworsteld bent, een flesje wijn kan kopen.
De volgende dag weer terug met het treintje naar Voerendaal en daar de route weer opgepakt. Ook deze etappe kom je door een veelheid aan dorpjes: Ubachsberg, Trintelen, Eyserheide, Gulpen, Stokhem en tenslotte Schin op Geul.
Bij Trintelen ligt een heuvel die "Vrouwenheide" heet. Ons wandelboekje vertelt dat tot 1919 dat het hoogste punt van Nederland was. Na enig gegoogle lijkt dat onzin: Vrouwenheide is slechts 214 m hoog, het drielandenpunt bij Vaals meet sinds 1896 maar liefst 322,5 m boven NAP. Anyhow, op dat moment onwetend voelden wij ons alsof wij weer op Ohuru Peak van de Kilimanjaro stonden.
Het landschap is schitterend: het glooit, je hebt mooie vergezichten, loopt soms door erosiesleuven, of door het bos. Veel eekhoorns, konijntjes, hazen, reeën. Ook het gevogelte mag er wezen: putters, vinken, mezen, boomklevers, buizerds, fazanten, patrijzen, en nog veel meer. Je kijkt je ogen uit, wat een mooie flora en fauna.
Totdat we opeens in het bos recht in het achterwerk van een schijtende dame keken... Wij hebben ons hoofd even afgewend, totdat het mormel haar broek weer had opgehesen. Om onze verbazing nog completer te maken: ze zat te schijten te midden van een groep bijzondere mensen die met een koptelefoon op stonden te mediteren, dansen en bomen te knuffelen. Waar gaan wij heen als maatschappij.... Met straffe pas hebben wij deze "verdwaasden" achter ons gelaten. Maar ach, daarna erger je je aan andere soortgenoten, die hun honden los door het bos laten draven. De volwassen reeën rennen wel weg, maar in deze tijd hebben de reekalfjes geen kans. Eenmaal gevonden door een hond worden ze door de ouders verstoten en sterven een gewisse dood. En dat dankzij die kaalhoofdige testosteron boys, die thuis niets te vertellen hebben en daarom maar stoer met een hond lopen te doen. Bah. Gelukkig brengt het grootste deel van ons "klootjesvolk" de zondagmiddag op een meubelboulevard door, daar kunnen ze niet veel verkeerds doen. Hoewel, producten kopen gemaakt door kinderen uit derde wereld landen...
Op bijna ieder belangrijk kruispunt hangt een troosteloze man aan een kruis op al dit gedoe toe te kijken. Voor de liefhebbers hebben we er enkele tientallen op de foto gezet en bij dit blog gevoegd. Blader er niet te snel doorheen. Kijk eens naar de teksten en onderschriften. Om over na te denken.
In de afgelopen 3 dagen hebben we resp. 24, 22 en 21 kilometer gelopen, voorwaar wij vinden het een prestatie van formaat. Omdat we met de auto aangevlogen waren, waren we ook weer op tijd thuis om het gazon te maaien.
Nog een paar bladzijdes en dan is dit wandelboekje uit. Daarna volgt het serieuze werk: de GR5.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
