De Apenijnen (deel 2)

Na de rustdag in de zwaar tegenvallende B&B in Pontremoli bij dageraad vertrokken. Dat was iets voor zevenen in de ochtend, nog lekker fris. Een lange etappe voor de boeg naar Aulla. Heb besloten om de VF grotendeels te volgen, alleen in het begin wat geslinger naar bergdorpjes en kapelletjes vermeden. De geplande 32 km werden hierdoor "slechts" 31 km. 

Het eerste deel langs de rivier de Magra gelopen. Er staat in deze tijd weinig water in de rivier, maar zo te zien kan het imposant zijn. In dit deel staan weinig bomen. De eerste kilometers in de schaduw van de bergen en de drie uren daarna in de schaduw van een wolk, die boven het dal bleef hangen. Geluk, want het was warm. Het tweede deel was weer klimmen en dalen. Gelukkig gaat de VF door bos en struikgewas, dus schaduw. Vanwege het vroege vertrek ook vroeg op de plek van aankomst. Na een lekker biertje in een naastgelegen bar naar de B&B genaamd "Bed and Bike", een aanrader! Een supergrote fietsenzaak (KTM-dealer) met daarboven 6 appartementen. Zaten allemaal vol. Vriendelijke eigenaren die je 's avonds zelfs met de fietsenbus naar het restaurant brengen en halen. Toen ik mij om 19:00 uur bij de receptie voor het wegbrengen meldde, stond er ook een Australisch echtpaar, ietsje jonger, zij liepen ook de VF. De eigenaresse had gelijk maar een tafel voor drie bij het visrestaurant geboekt. Verplicht converseren dus. Nu heb ik een schijthekel aan Amerikanen waarbij alles "great, huge, and enormous" is, deze Australiërs konden er ook wat van: boerderij met 143 hectare, waren ze alleen de weekenden, ze hadden ook een huis in Sydney. En baas van een groep mbo-scholen, "a lot of business" en " hard working". Ik had geen zin om daar in mee te lullen en heb eigenlijk niets verteld. Wel advies gegeven dat ze moest gaan tapen, want zij had enorme blaren en deed de VF al een paar dagen met de taxi. Tja, enige weerstand, ze had toch ook Santiago de Compostella zonder blaren gelopen. Toen ik daar op doorvroeg waren dat slechts een paar etappes, de rest museumbezoek en ze hielden "enorm" veel van cultuur. De VF waren ze begonnen bovenop de Grote Sint Bernhard pas. De club die hun bagage van de ene overnachting naar de andere brengt, rijdt eigenlijk als een soort taxi service met ze mee. Mag wat kosten voor een schooldirecteur. Nooit geweten dat het onderwijs in Australië zo goed wordt betaald. Verder was het wel gezellig met ze.

De vijfde etappe liep van Aulla naar Sarzana. De laatste heuvels van de Apenijnen zijn bedwongen! Een etappe van 26 km en twee heuvels, een van 450 mtr, gelijk bij de start steil omhoog, gevolgd door een afdaling en dan nog een van 550 mtr hoogte. Zweten! In de afdaling: de Mediterranae! Vanwege de warmte helaas niet blauw, maar wat wazig, zie de foto. Toch een mijlpaal, wandelend de middellandse zee bereikt!

In een dorpje vlak voor Sarzana liepen fris en fruitig het Australisch echtpaar. Ik zat bij een fontein amechtig op te drogen van de laatste klim en afdaling. Zij vonden het ook een "challenge", ik moest van hen in het dorp ook nog even naar het pleintje bij de kerk, dat was daar "so nice". Toen ik ze naar wat details van de laatste berg vroeg, vielen ze door de mand, ze waren van dorpje naar dorpje door de taxi gebracht. Anyhow, het laatste stuk(je) van 5 km gingen ze wel lopen, ondanks haar "blisters". Zij gingen voor mij uit, ik bleef nog even opdrogen. Even later haalde ik ze al weer in, ze waren aan het klungelen bij een steil stuk. Ach, iedereen beleeft een pelgrimage op haar/zijn eigen manier. 

De zesde etappe was meters maken. Van Sarzana naar Pietrasantra. Het idee was om de hele route over de boulevard langs het strand te lopen. Dat lukte niet, er is nauwelijks een boulevard, wel een drukke weg, vanwaar de gebruinde grijze golf met strandstoeltje en koelbox naar het zand hobbelde. Of stelletjes met kinderwagen. De scholen zijn ook hier weer begonnen. Maar los van de drukte, het was erg warm, 31 graden, en op de boulevard staan nauwelijks bomen waar je schaduw van hebt. Als je één straatje parallel achter de boulevard loopt, staan er bomen volop. Dan loop je namelijk langs de achtertuinen van de naar zee gerichte villa's. En die hebben allemaal een mooie tuin, een soort Berg en Bos, met straten zoals "sparrenlaan" en "fazantendreef", maar dan in het Italiaans. Lekker rustig ook, af en toe een goed geklede Italiaanse seniorita, die haar schoothondje uitlaat, soms begeleid door de "pool-boy". Auto's om van te smullen: Landrover Discovery, Mercedes G-klasse of Jeep Wrangler. En het afval in shopping bags van Louis Vitton en Guilio Armani... En daar loop je dan, in je wandel kloffie, bergschoenen, bezweet en amechtig de pelgrim te wezen. Dan is het struikgewas in de bergen anoniemer. Gelukkig tussendoor veel dorpjes voor de cola en watervoorraad. Al met al de 30 km in 8 uur afgelegd. Weer tijd voor een rustdag, Toscane ligt om de hoek.

Wordt vervolgd!