De Apenijnen (deel 3)

Het is niet de weg die moeilijk is,

de moeilijkheid is de weg...

Vanwege de warmte overdag en lekker uitgerust na de rustdag al om 06:00 uur op pad. De planning voor de zevende wandeldag is 29 km van Pietrasantra naar Lucca. Het was nog donker bij vertrek. Mooi om het stadje Pietrasantra te zien ontwaken. De vuilnismannen deden hun werk, de eerste bakkers openden hun winkels. Het passeren van het kerkhof (cimetri) was indrukwekkend. Allemaal graflichtjes. Alsof ze daar een feestje hadden.

Langzaam kwam de zon op en met 3,5 uur lopen had ik bijna de helft van de dagetappe en de eerste klim erop zitten. Het was 09:30 uur. In een café/bar op de col moest ik beslissen: verder volgens Maps.me of verder over de Via Francisgena. De route van Maps.me was korter, nog 15 km, maar ging veel over een drukke weg. De VF was langer, circa 17 km en je loopt vaker over berg-en bospaden. Onder het motto van: je bent jong en de benen voelen goed voor de VF gekozen. En ja hoor, gelijk heuveltje op en heuveltje af, twee keer misgelopen vanwege verkeerde bewijzering, al met al werden de 29 km er 34.

De eerste keer dat het misging volgde ik een rood-wit gemarkeerd geitenpaadje. Het ging de helling op, waar het bos vorig jaar verbrand was. Geen schaduw, veel brandnetels en verder geen rood-witte markering meer. Ik dacht dat die door de bosbrand verdwenen waren. Toen ik de top van de heuvel bereikt had toch maar even op de app checken. Helaas, ver uit de richting. Geen ander alternatief dan de helling weer af door het verbrande bos. Weer beneden gekomen zag ik er uit als een soort roetveeg-Piet. De VF weer gevonden en nog een tweetal heuvels bedwongen. Bij een steile afdaling van de laatste heuvel stevig onderuit gegaan en blijven hangen in een braambos. Behalve roet nu ook bebloed. In het volgende dorpje was een rustplek/herberg voor pelgrims. De twee vrijwilligsters hebben zich daar over mij ontfermd. Na een lekkere bak koffie, een natte lap over gezicht, armen en benen, en stempels in het pelgrimspaspoort, was ik weer klaar voor de laatste klim en afdaling naar het wonderschone Lucca.

De Via Franciscena is een pelgrimsroute van Canterbury naar Rome. Er zijn ook vervolgstukken, maar die laat ik even buiten beschouwing. Je kan deze te voet volgen met wit-rode bewijzering of met de fiets, wit-blauwe bewijzering. Echter zie je ook borden om de route met paard af te leggen, of met auto. Het concept wordt dus goed "uitgemolken". Op de voetpaden kwam ik al verdacht veel paardestront tegen, de paardenroute dus. Op zich niet erg, alleen die bijbehorende vliegen en dazen. Soms een hele zwerm om je heen. Een stukje hardlopen werkt niet, ze kunnen je bijhouden en je hebt inmiddels door al het zweten een geur, dat ze je 100 meter verder tegen de wind in nog kunnen ruiken. De fietsroute loopt alleen op verharde wegen samen met de wandelroute, ik schat zo'n 30%. Je fietst dus heel wat meer kilometers, want de bergpaden lukt je niet met de fiets. Tenzij je een mountainbike of cross-motor heb. Die kom je nog wel eens tegen op het wandelpad. Oké, een cross-motor hoor je soms op tijd aankomen, maar een mountainbike heeft hier, net zoals in Nederland, geen belletje. Ze schreeuwen "attenzione" en nog wat, een snoekduik in de berm is dan het beste. Je wil toch niet het voorwiel van zo'n cross-motor of mountainbike tussen je benen hebben. Auw, auw, ga naar de fietsroute, die is wit en blauw!

Als je iemand ziet hardlopen, dan zeg ik wel eens: die moet de trein halen. Dat is kort samengevat de achtste wandeldag. Van Lucca naar Altopascio gerend, 21 km. Vanwege eerdere tegenvallers weer vroeg wakker en om 6 uur in het donker op pad. Omdat het zondagochtend was, was er weinig actie in deze vroegte. Alleen in een kerk in Lucca, waar de deuren open stonden, schuifelden in stilte en devotie vanuit een zijdeurtje, waarschijnlijk het klooster, een kolonne nonnen de kerkzaal binnen. Ik heb getwijfeld om aan een van de dames een stempeltje voor in het pelgrimspaspoort te vragen, maar heb dat maar zo gelaten. Ze waren zo stil en devoot en je weet ook niet of ze ochtendchagrijn hebben. Je zal maar afgebekt worden, daar achter in die kerk. Ik heb stilletjes het gebouw verlaten.

Het was lekker koel, tot de zon opkwam. In de verte liep nog een groepje wandelaars. Gek, dat werkt als een soort magneet om er bij te komen. Bleken 5 Fransen te zijn, die ook de VF liepen en, net zoals de Australiërs, waren begonnen op de Grote Sint Bernhard pas. Omdat bij mij de vaart er in zat, ben ik ze gepasseerd. Even later loop ik mis, kon ik ze nogmaals passeren en een "bon camino" wensen. Iets voor Altopascio was weer een rustplaats/herberg voor pelgrims. Tijd voor het stempel in het pelgrimspaspoort. Echter, ook na roepen, kwam niemand opdagen bij de receptie. Er lagen drie verschillende stempels, ik heb ze alle drie maar toegevoegd in het paspoort en devoot de herberg verlaten.

Dit was alweer de laatste wandeldag. Ruimschoots op tijd voor de trein naar Florence en vandaar naar Milaan. De dag daarop van Milaan weer neer huis. 

De Apenijnen zijn bedwongen. Vanwege de vele en vaak steile klimmen en afdalingen was het een venijnig avontuur. De Middellandse zee gezien en Toscane bereikt. Het was weer prachtig, heb genoten en zin in het vervolg!