Deze keer hebben we drie dagen voor de boeg. Onze route ligt dusdanig ver van huis dat we met reistijd serieus rekening moeten houden. Dus vertrekken op vrijdagmorgen in alle vroegte met de trein uit Meppel en na 2 keer overstappen stappen we 3 uur later uit op station Maarheeze. Daar hadden we de vorige keer met een sprintje de trein weten te halen.

Om 10:30 zochten we het Pelgrimspad weer op. Een heerlijk gevoel, weer lekker de natuur in met fris en mooi weer. Al snel zaten we op de route en bewonderden we het eerste kruisbeeld. Wij zouden de komende dagen er nog veel meer zien. De wandelgids beweert dat het er meer dan 250 zijn.

Wij hebben een mooie nieuwe fotocamera. Om de mogelijkheden van het apparaat uit te kunnen nutten volgt Ria een cursus. Daar horen ook opdrachten bij. Zo wordt geleerd wat de effecten zijn van een groter diafragma, kortere sluitertijd en iso. Toen wij de snelweg A2 overstaken was dit een ideale plek om voorbij denderende vrachtauto’s op de kiek te zetten en hierbij snelheid en beweging op de gevoelige plaat vast te leggen. Uiteraard met verschillende diafragma’s, sluitertijden en iso’s. Vlakbij onze positie stond een busje van een koeriersdienst van de lunch te genieten. Tja, en dan rij je op de A2, ziet op een viaduct 2 mensen met een camera met telelens en een wit busje ernaast…. Menige coureur vol in de remmen. Wij hebben de oefensessie maar niet al te lang laten duren. Je wil toch niet een kop-staart botsing op je geweten hebben.

We deden rustig aan en hebben op menig bankje van de omgeving genoten. Ten zuidwesten van Weert ligt het recreatiegebied De IJzeren Man. De naam is afgeleid van een grote graafmachine waarmee een groot zandgat is gegraven. Het zand was voor aanleg van de spoorlijn Weert-Eindhoven. Het gat is gevuld met water, bomen er om heen, een dierenweide, wat rododendrons, en voilà: een mooi plekje voor een dagje uit, de hond uitlaten of een wandelingetje met de kinderwagen. Vanaf een bankje hebben wij dit allemaal bestudeerd en van commentaar voorzien. Wel gênant als de voorbijgangster hoort dat je het over een “nakomertje” hebt, terwijl de duwster van de kinderwagen toch echt wel door de overgang is… Ach, wij zijn ook trotse grootouders.

In de vroege avond bereikten wij ons B&B even buiten Tungelroy. Een loods die van binnen ingericht was als een Oostenrijkse berghut. Erg mooi en van alle gemakken voorzien. Zelfs een jacuzzi, die helaas niet warmer werd dan 23 graden. Daar zijn we dus niet ingegaan. Op kruipafstand was een wegrestaurant. Dat kruipen hoefde alleen op de terugweg.

De tweede dag was zwaar bewolkt en vlagerige regen. Maar een schitterende etappe door het landschap Kempen-Broek en de Krang. Deze streek is bekend van de Bokkenrijders, smokkelroutes, vennetjes, Tungelroyse Beek, en nog meer moois. In het dorpje Ell waren we met lunchtijd, dus even geschuild tegen de regen in de plaatselijke friterie. In Hunsel schuilden we in de dagkapel met serene muziek (Erbarme dich). De plaatselijke kerk in Ittervoort was onze laatste rustplaats, althans tijdens deze wandeldag. Het eindpunt van deze dagetappe is Thorn, het wereldberoemde witte stadje. Daar hadden we in Fletcher hotel La Ville Blanche (hoe origineel) een kamer geboekt. Niet ruim, maar café, diner en ontbijt allemaal onder één dak.

Arie en Tiny liepen mee op onze derde dag, een etappe van Thorn naar Roosteren via België. Via de plaatsjes Kessenich (B) en Gerlingen (B) bereik je Maaseik (B). Zodra je de grens overstapt kom je in een totaal ander landschappelijke en stedelijke entourage. Waarschijnlijk speelde het grauwe weer mee dat wij niet zo enthousiast werden over deze nieuwe beleving. Eenmaal aangekomen in Maaseik (B) moesten wij weer terug naar Thorn (NL). Daar stond namelijk de “blinkende” bolide van Arie en Tiny. Ook in België rijdt op zondag geen openbaar vervoer, behalve een belbus, waar je volgens de plaatselijke kruidenier niet op kan rekenen. En de kruidenier wist ook niet of er een taxicentrale in de regio was. Dus dan maar gewoon liften. De achtste auto was bingo. Een nazaat van een fiscale Nederlandse Belg bracht ons weer terug in Thorn.
Nog een tip voor bezitters van een four-wheel-drive: ga eens naar Thorn. Grote kans dat je een straatje vindt wat opgebroken is. Met een beetje regen is dat een mooie baggerzooi. Een ultieme beleving voor “wat mannen willen”, lekker stoer door de bagger rauzen. Arie heeft het uitgeprobeerd met de Mini, Tiny genereerde voldoende stoom uit haar oren om daarmee de auto weer “blinkend” te krijgen.

Wij hebben besloten om de volgende etappes niet meer met openbaar vervoer aan te reizen, maar met de auto. De formele reden hiervoor is het bekorten van de reistijd...